Alvast fijne feestdagen! Zet even een lekker kerstmuziekje op terwijl je deze Kerst-update leest :) En dit lelijke kerstplaatje erbij kan geen kwaad toch? ^^ xx Evelien
Hoofdstuk 4
Gelukzalig kijk ik om me heen. Het is Kerstmis vandaag. Mijn lieve Joe staat in het vuur van de open haard te poken, ons kleine jongetje zit braaf met zijn lievelingsspeelgoed te spelen en Mr. Pickles ligt zacht knorrend te slapen op de stoel. Ik wrijf over mijn bollende buik. Binnenkort zijn we hier met zijn vijven. Het kan niet beter.
Ik klop naast me op de bank en wenk Joe. 'Kom je naast me zitten? Ik krijg het koud.' Joe zakt naast me en geeft me een kus. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. Zo blijven we een tijdje zwijgend zitten, terwijl een gelukkig gevoel door mijn lichaam stroomt en ons zoontje woordjes zegt als 'Mama, papa,' en 'popje lief!'
'Wordt het niet eens tijd voor de cadeautjes?' stelt Joe voor. 'Ik denk dat een bepaald klein persoon daar ook wel zin in heeft en hij knikt met zijn hoofd in de richting van kleine Joey, die vernoemd is naar zijn vader. Ik knik en spring op. 'Je hebt gelijk! Ik ga eerst.'
Ik pak een cadeautje van onder de kerstboom waar Joe's naam op staat. Ik geef het aan hem en hij pakt het uit. Het is een fotoboek met al onze mooiste momenten erin. 'Vind je het mooi?' vraag ik en zijn antwoord is wel duidelijk, want hij pakt me stevig vast en zoent me innig.
Er volgen meer cadeautjes voor ons alle drie, tot er nog maar een paar dingen onder de boom liggen.
Er volgen meer cadeautjes voor ons alle drie, tot er nog maar een paar dingen onder de boom liggen.
'Nu weer iets voor jou,' zegt Joe. Ik buk en kijk wat er nog ligt. Mijn oog valt op een klein, prachtig ingepakt cadeautje. Ik scheur voorzichtig het papier eraf en zie dat er een nachtblauw doosje in zit. Met ingehouden adem open ik het, en... 'Het is leeg,' zeg ik een beetje teleurgesteld.
'Dat klopt,' zegt Joe met een grijns. Ik kijk hem raar aan, waarom hoort het nou weer leeg te zijn? 'Het is leeg, omdat ik hier het echte cadeau heb.' Hij haalt net zo'n doosje uit zijn zak en zakt op één knie. Als hij het doosje opent, zie ik de prachtige ring die erin zit. 'Ohhhh!' Ik slaak een zucht. 'Wat mooi!'
'Lieve, lieve Emily, we zijn nu al zo lang samen, en... ach, laat die speech ook maar zitten. Wil je met me trouwen!'
'Lieve, lieve Emily, we zijn nu al zo lang samen, en... ach, laat die speech ook maar zitten. Wil je met me trouwen!'
'Jaaa ik wil!' gil ik en ik spring in zijn armen. 'Pfff, wat ben jij zwaar,' lacht hij. 'Oh, hou je kop,' giechel ik. Hij draagt me naar de slaapkamer, de laatste paar cadeautjes komen straks wel. Of morgenochtend of zo.
Maar we zijn nog niet op de slaapkamer of ik ruik iets vreemds. 'Ruik jij dat ook?' vraag ik aan Joe.
Maar we zijn nog niet op de slaapkamer of ik ruik iets vreemds. 'Ruik jij dat ook?' vraag ik aan Joe.
Samen snuffen we en volgen we onze neuzen terug naar de woonkamer. Daar slaat onze romantische stemming over in paniek. De hitte van de open haard heeft ervoor gezorgd dat het cadeaupapier wat er in de buurt lag heeft vlamgevat. Razendsnel verspreid het vuur zich langs de kerstslingers die ik per se aan de muur wilde hebben voor de sfeer.
'Joe wat moeten we doen?!' gil ik.
'Joe wat moeten we doen?!' gil ik.
'Bel de brandweer!' schreeuwt hij terug. 'Ik ga water halen!' Met bibberende vingers bel ik de brandweer en geef half huilend en gehaast ons adres door. 'Hulp is onderweg,' wordt er gezegd.
Joe probeert water op het vuur te gooien, maar het lukt niet, het vuur verspreid zich te snel. Onwerkelijk snel. Binnen een paar minuten staat de hele kamer in lichterlaaie. Waar blijft die brandweer in godsnaam?
Joe probeert water op het vuur te gooien, maar het lukt niet, het vuur verspreid zich te snel. Onwerkelijk snel. Binnen een paar minuten staat de hele kamer in lichterlaaie. Waar blijft die brandweer in godsnaam?
'Joe!!' gil ik met overslaande stem. 'Waar is Joey?!' Ik raak nu echt in paniek. 'Waar is hij?! We moeten hem vinden!!' Joe heeft hem al gezien en hij sprint naar de hoek waar het kleine ventje zit te huilen. Het vuur heeft hem nog niet bereikt. Maar als Joe bij hem is en hem tegen zich aan drukt, sluit het vuur hen binnen een paar seconden in. Dat kan niet! 'Joe! Neee!!' gil ik weer, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik probeer bij hen te komen, maar de hitte is ondragelijk en het lijkt wel of mijn voeten zijn vastgeplakt aan de vloer.
Weer probeer ik te gillen en naar hen toe te rennen en weer lukt het niet. Wat is er aan de hand? De hitte wordt steeds erger en erger en het vuur bereikt nu ook mij bijna. Tot het ineens weg is. Alles. Het vuur, de hitte en Joe en Joey. Ik sta helemaal alleen in het verbrande huis. Alles is geblakerd door het vuur of helemaal afgebrand tot as.
En van Joe en ons zoontje is niks meer over.
En van Joe en ons zoontje is niks meer over.
Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en begin te huilen. Opeens kan ik weer geluid maken en me weer bewegen. Ik kan niet ophouden met snikken en zak op de met as bedekte grond, waar ik me opkrul en me zo klein mogelijk probeer te maken. Ik wil door de vloer zakken, ik wil de as zijn waar ik op lig, ik wil bij mijn man en kind zijn. Hier heb ik niks meer, geen gezin, geen huis, alleen nog dit wezentje in mij. Maar zelfs dat geeft me nu geen hoop meer.
Zwetend word ik wakker. Trillend duw ik het dekbed van me af. Ik kijk om me heen en zie onze vertrouwde slaapkamer. Rechts van me ligt Joe te slapen, maar ik ben helemaal niet zo blij met hem als ik was in mijn droom. Over de onderwerpen drugs en werkeloosheid praten we dan wel niet meer, vergeven heb ik hem nog niet en het vergeten zal nog lang niet gebeuren. De woede is nog niet gezakt, zelfs na een paar maanden.
Ik gooi mijn benen over de rand van het bed om even wat water te drinken. Aan de buitenlucht te zien is het ochtend aan het worden.
Ik zucht. Het eerste deel van mijn droom was zo fijn geweest. Stiekem hoop ik dat het ooit nog zo zal worden, maar of dat ook echt zo zal zijn? Onze geldzorgen zijn toegenomen, Joe heeft nog steeds geen baan en er zijn zelfs al deurwaarders langs geweest omdat we rekeningen niet konden betalen. Hoe gaan we dit doen?
Ik zucht. Het eerste deel van mijn droom was zo fijn geweest. Stiekem hoop ik dat het ooit nog zo zal worden, maar of dat ook echt zo zal zijn? Onze geldzorgen zijn toegenomen, Joe heeft nog steeds geen baan en er zijn zelfs al deurwaarders langs geweest omdat we rekeningen niet konden betalen. Hoe gaan we dit doen?