Deel 1
'Mam, ik ga je inmaken!' roept Rose.
'O nee, dat ga jij helemaal niet. Kijk, ik lig voor! Wacht, nee! Auw, daar ga ik.'
'O nee, dat ga jij helemaal niet. Kijk, ik lig voor! Wacht, nee! Auw, daar ga ik.'
Rose en ik zitten op de nieuwe spelcomputer een spel te spelen. Ik ben aan de verliezende hand, maar dat wil ik niet toegeven.
'Nu lig ik voor!' ze drukt handig op allerlei knopjes. Haar skateboarder maakt opeens een backflip of hoe heet zoiets. Hoe doet ze dat?
'Nu lig ik voor!' ze drukt handig op allerlei knopjes. Haar skateboarder maakt opeens een backflip of hoe heet zoiets. Hoe doet ze dat?
YOU LOSE, staat er in grote letters op mijn scherm. 'Bah, dat is niet eerlijk!' roep ik kwaad en ik gooi mijn controller weg. Ik heb nooit goed tegen mijn verlies gekund.
'Haha mam, ik heb gewonnen!' zegt Rose opgetogen.
'Nog een potje?' stel ik voor. 'Tijd voor een revanche.'
'Oké, maar ik ga toch weer winnen,' lacht Rose. Ze speelt dit spel veel vaker dan ik, dus ze is er veel beter in.
'Dat dacht jij maar. Deze keer ga ik winnen! Ik voel het,' zeg ik, en het begint weer van voren af aan.
'Haha mam, ik heb gewonnen!' zegt Rose opgetogen.
'Nog een potje?' stel ik voor. 'Tijd voor een revanche.'
'Oké, maar ik ga toch weer winnen,' lacht Rose. Ze speelt dit spel veel vaker dan ik, dus ze is er veel beter in.
'Dat dacht jij maar. Deze keer ga ik winnen! Ik voel het,' zeg ik, en het begint weer van voren af aan.
Een paar dagen later sta ik met Lisanne in mijn armen te kijken naar het kleine vlammetje van het kaarsje op de verjaardagstaart. Zometeen groeit ze op tot peuter. Wat gaat de tijd toch snel...
Oké, niet piekeren nu. Nu is het feest. Ik buig me naar voren om het kaarsje uit te blazen. Het vlammetje flakkert en gaat dan uit. Jim klapt enthousiast in zijn handen, en Rose blaast vrolijk op een toeter.
Ik zet Lisanne op de grond en doe vrolijk mee met Jim en Rose. Na een paar seconden komen de bekende glitters van Lisanne en dansen om haar heen. Even is ze niet te zien in een wolk van glitters, maar na een ogenblik zit daar een vrolijk lachende peuter.
Tijd voor taart! De blauwe, misschien iets te overdreven, taart smaakt heerlijk. Terwijl ik op een groot stuk zit te kauwen, denk ik na over mijn eigen verjaardag, die ook steeds dichterbij komt. Ik wil het niet groot vieren, ik hoef zelfs geen taart. 'Jim,' zeg ik, 'wil jij je verjaardag vieren? Het duurt ook niet lang meer tot jij jarig bent, dus dat moeten we wel even bedenken.'
'Nee, van mij hoeft het niet groots gevierd te worden, hoor.' antwoordt hij. 'Ik vind het wel goed als we gewoon thuis iets doen.'
'Nee, van mij hoeft het niet groots gevierd te worden, hoor.' antwoordt hij. 'Ik vind het wel goed als we gewoon thuis iets doen.'
Ondertussen kan Rose maar niet van haar zusje afblijven. Steeds moet ze haar weer knuffelen of het 'kiekeboe-spelletje' spelen.
's Avonds breng ik Lisanne naar bed, als mijn telefoon opeens gaat. Met moeite wurm ik hem uit mijn spijkerbroek. Ik kijk op het schermpje. Het is mijn moeder. Ze heeft zeker zin om te kletsen.
Met een 'Hé mam,' neem ik de telefoon op. 'Hoe gaat het met jou? En met papa?'
Met een 'Hé mam,' neem ik de telefoon op. 'Hoe gaat het met jou? En met papa?'
'Mam, wat is er aan de hand? Waarom klink je zo raar?' Ik hoor niet goed wat ze zegt, haar stem is verstikt van de tranen. Ik krijg een bang gevoel in mijn maag. 'Mam, rustig maar. Haal diep adem en vertel wat er aan de hand is.' Mijn moeder vertelt. Ik hoor wat ze zegt, maar het dringt niet echt tot me door..
Deel 2
Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en de tranen wellen op in mijn ogen. Mijn vader is dood! Mijn lieve vader, die er altijd voor me was. Maar nu zal hij er nooit meer zijn...
Ik wrijf de tranen uit mijn ogen. Ik kan nu niet bij de pakken neer gaan zitten, ik moet naar mijn moeder toe. Die heeft het zwaarder dan ik.
Ik pak Lisanne weer op en geef haar aan Jim. 'Wil jij haar klaarmaken om naar bed te gaan?' vraag ik. 'Ik ga naar mijn moeder toe.' Verder zeg ik niks, maar Jim knikt.
Ik pak Lisanne weer op en geef haar aan Jim. 'Wil jij haar klaarmaken om naar bed te gaan?' vraag ik. 'Ik ga naar mijn moeder toe.' Verder zeg ik niks, maar Jim knikt.
Als ik bij mijn ouderlijk huis kom, ga ik naar binnen via de achterdeur. Daar staat mijn moeder. Ik sla mijn armen om haar heen en knuffel haar. Ze barst in snikken uit.
'Rustig maar mam, rustig maar.'
'Rustig maar mam, rustig maar.'
'Mam, het komt goed. Kop op,' zeg ik steeds maar. Mijn moeders snikken zijn steeds zachter. Ik laat haar los en pak haar armen. 'Mam, kijk me aan. Het is goed.'
Mijn moeder knikt bijna onzichtbaar en snift nog een keer luid. 'Het is gewoon dat... ik mis hem zo,' zegt ze zachtjes. 'Ik... ik kan me bijna niet voorstellen dat ik vanavond in bed lig, en hij dan niet naast me ligt...'
Mijn moeder knikt bijna onzichtbaar en snift nog een keer luid. 'Het is gewoon dat... ik mis hem zo,' zegt ze zachtjes. 'Ik... ik kan me bijna niet voorstellen dat ik vanavond in bed lig, en hij dan niet naast me ligt...'
'Ik snap het. Ik... kan het me zelf ook maar moeilijk voorstellen dat hij er niet meer is,' zeg ik. 'Maar... je moet het accepteren. Hij was ook al best oud en... mensen leven nou eenmaal niet eeuwig.' Mijn moeder knikt weer. 'Ik weet dat het stom klinkt en dat je er nu niks aan hebt maar...' Ik slik. 'We moeten het accepteren.'
Mijn moeder veegt haar tranen af. 'Je hebt gelijk. Het leven gaat door. Ook al is het soms lastig...'
Ik geef mijn moeder een dikke knuffel. 'Goed zo, mam, je kunt het wel alleen.'
Mijn moeder zucht. 'Wat zou ik moeten als ik jou ook niet meer had...'
'Gelukkig heb je mij nog, en je zult me ook niet zo snel kwijtraken,' lach ik, en mijn moeder lacht mee, door haar tranen heen.
Ik geef mijn moeder een dikke knuffel. 'Goed zo, mam, je kunt het wel alleen.'
Mijn moeder zucht. 'Wat zou ik moeten als ik jou ook niet meer had...'
'Gelukkig heb je mij nog, en je zult me ook niet zo snel kwijtraken,' lach ik, en mijn moeder lacht mee, door haar tranen heen.
Een paar dagen later wordt mijn vader begraven. Het is een besloten begrafenis, alleen familieleden zijn uitgenodigd.
Het was een mooie plechtigheid, ook al waren er maar zo weinig mensen. Jake en Nina hadden allebei nog een mooi verhaal over mijn vader. Jake was op een gegeven moment zo geëmotioneerd dat hij niet goed meer verder kon. Toen nam ik het over.
Het was een mooie plechtigheid, ook al waren er maar zo weinig mensen. Jake en Nina hadden allebei nog een mooi verhaal over mijn vader. Jake was op een gegeven moment zo geëmotioneerd dat hij niet goed meer verder kon. Toen nam ik het over.
Maar mijn moeder, mijn broers, zussen en ik zijn niet de enige die verdrietig zijn. Ook Rose mist haar opa erg. Hij was altijd erg lief voor haar en samen deden ze altijd spelletjes. En als ze eens bij opa en oma ging logeren, las hij haar altijd voor.Zachtjes snikt ze, met haar gezicht in haar handen.
We zullen Marty allemaal zo missen...
We zullen Marty allemaal zo missen...
Deel 3
Alsof het allemaal nog niet genoeg is, komt er die nacht ook nog een ongenode gast. Schichtig kijkt hij om zich heen en sluipt naar het huis. Hij kijkt voorzichtig door het raam, maar alles is donker en iedereen slaapt. Zijn oog valt op de dure flatscreen tv met spelcomputer die we net gekocht hebben. De man grinnikt. Dit wordt een leuke buit.
Hij morrelt aan het slot en duwt tegen de deur, maar de deur blijft dicht. Dan haalt hij een raar gevormd ijzerdraadje uit zijn zak en peutert ermee in het slot. Met een klik zwaait de deur open. Hij grinnikt, het gaat allemaal bijna té makkelijk.
Maar hij is nog niet binnen of er klinkt een snerpend geloei. Het anti-inbraakalarm doet erg z'n best om gehoord te worden. en het werkt. In paniek slaat de dief de handen in het haar, en Jim en ik komen aanrennen.
Maar hij is nog niet binnen of er klinkt een snerpend geloei. Het anti-inbraakalarm doet erg z'n best om gehoord te worden. en het werkt. In paniek slaat de dief de handen in het haar, en Jim en ik komen aanrennen.
'Jim, wat moeten we doen?!' gil ik als ik de dief zie. Ik raak totaal in paniek. 'Rustig, we moeten zorgen dat hij niet ontsnapt tot de politie hier is.' En hij pakt de armen van de man en draait ze op zijn rug. Je kan zien dat hij het vaker heeft gedaan, want hij is immers ook een agent. Maar ondanks Jims snelle handelingen vind ik het toch eng.
Na een paar minuten komt er een agente binnengestormd. Jim heeft even zijn aandacht niet bij de dief, en daar maakt de man handig gebruik van. Hij trekt zich los en stormt op de agente af.
Na een paar minuten komt er een agente binnengestormd. Jim heeft even zijn aandacht niet bij de dief, en daar maakt de man handig gebruik van. Hij trekt zich los en stormt op de agente af.
Het wordt een heftig gevecht met een paar rake klappen. De agente heeft de dief bijna, maar hij is sterk en uiteindelijk overmeestert hij haar.
Intussen komt Rose slaapdronken uit haar kamer gelopen. 'Mam?' vraagt ze, terwijl ze in haar ogen wrijft. 'Wat is al die herrie?' Dan ziet ze de dief en op haar gezicht komt een bange uitdrukking. Ze rent naar me toe en komt achter me staan en gluurt voorzichtig om me heen, naar die enge man in de gestreepte trui.
Intussen komt Rose slaapdronken uit haar kamer gelopen. 'Mam?' vraagt ze, terwijl ze in haar ogen wrijft. 'Wat is al die herrie?' Dan ziet ze de dief en op haar gezicht komt een bange uitdrukking. Ze rent naar me toe en komt achter me staan en gluurt voorzichtig om me heen, naar die enge man in de gestreepte trui.
Jim kan het niet aanzien dat zijn collega zo vernederd is door de dief en besluit zelf actie te ondernemen. Hij springt op de dief af en klemt zijn hoofd onder zijn arm. De dief spartelt en schopt en slaat om zich heen, maar Jim laat hem niet los.
Dit keer verliest de dief het gevecht. Kreunend komt hij overeind en wrijft over zijn rug en gezicht. Misschien had hij toch maar beter een ander huis kunnen kiezen, wist hij veel dat hier een politieagent woont.
'Goed werk, Jim,' zegt de agente. Jim knikt en kijkt met een woedend gezicht naar de dief. De agente wil net de handboeien om doen, maar de dief trekt zich los.
'Goed werk, Jim,' zegt de agente. Jim knikt en kijkt met een woedend gezicht naar de dief. De agente wil net de handboeien om doen, maar de dief trekt zich los.
Hij rent zo snel als hij kan de deur door en het pad op. Hij is ontsnapt, maar het had erger kunnen aflopen. Hij heeft niks gestolen en wij allemaal, inclusief ons huis, zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen...
Deel 4
Rose zit lief met haar poppenhuis te spelen, en als Lisanne dat ziet, besluit ze eens gezellig mee te gaan doen. Alleen snapt ze niet echt dat het niet hoort om de poppen in je mond te stoppen. Rose probeert haar telkens te leren hoe het moet. 'Neehee, je moet ze niet in je mond doen!' roept ze steeds. 'Je moet ermee spelen, kijk zo.' en ze doet voor hoe je de poppen kan laten bewegen. Lisanne snapt er niks van; ze kijkt alleen maar met grote ogen toe.
Dan is het tijd voor Rose' verjaardag. Ik heb gisteren een grote taart gekocht, zo één als we altijd hebben. En omdat Rose alweer haar derde levensfase in gaat, staan er drie kaarsjes op.
'Wacht!' roep ik, als Rose net de kaarsjes uit wil blazen. 'Je moet nog een wens doen voor je de kaarsjes uitblaast.'
Rose knikt en denk na over wat ze gaat wensen. Ze trekt er een bedenkelijk gezicht bij.
Rose knikt en denk na over wat ze gaat wensen. Ze trekt er een bedenkelijk gezicht bij.
Als ze de kaarsjes uit heeft geblazen, komen de glitters weer en ze dansen om haar heen. Jim en ik kijken toe; ons kleine meisje wordt nu echt groot.
Daar staat Rose, als tiener. Ze neemt niet de moeite om eerst een stukje taart te eten, maar rent meteen naar de spiegel in onze kamer. 'Bah, ik zie er niet uit! Moet je mijn haar zien! En mijn wenkbrauwen zijn echt super dik!' horen we haar gillen. Ze komt weer langs ons gerend en pakt een schaar en pincet uit de keukenla. Dan stormt ze weer terug naar de spiegel.
Met de schaar knipt ze haar haar in model en met het pincet epileert ze handig haar wenkbrauwen. Dan rommelt ze in onze kledingkast en haalt er een doosje make-up uit. 'Mam, je vind het toch niet erg als ik dit even leen?' roept ze naar me. Jim en ik zitten intussen al aan een groot stuk taart. 'Nee, is niet erg,' roep ik terug. Ook al weet ik niet eens waar het over gaat.
Even later komt Rose naar ons toe gelopen voor een stuk taart. Ik kijk naar haar. Wat is ze mooi geworden. En wat een ander kapsel en wat make-up al niet kunnen doen!
'Nu alleen nog nieuwe kleren,' zegt ze, en ze kijkt me onschuldig aan.
Even later komt Rose naar ons toe gelopen voor een stuk taart. Ik kijk naar haar. Wat is ze mooi geworden. En wat een ander kapsel en wat make-up al niet kunnen doen!
'Nu alleen nog nieuwe kleren,' zegt ze, en ze kijkt me onschuldig aan.
