Wacht! Dit is generatie 4. Je kan beter beginnen bij Generatie 1, Charlotte als je dat nog niet hebt gedaan. ;)
Hoofdstuk 1: deel 1
Ik zit samen met Sam in de auto naar ons nieuwe huis. Toen ik het op internet zag, was ik meteen verkocht. Maar mijn moeder overhalen om er naartoe te verhuizen was een ander verhaal. Ze vond het moeilijk om me zo snel al te laten gaan. Riverview ligt immers niet naast de deur bij Bridgeport.
'Sam, stop even. Ik wil lopen,' zeg ik opeens. Hij kijkt me bedenkelijk aan. 'Weet je het zeker?' vraagt hij. Ik knik. 'Ik weet de weg. Het is toch heel dichtbij? Ik wil gewoon even mijn benen strekken, we zijn al zo lang aan het rijden.'
'Sam, stop even. Ik wil lopen,' zeg ik opeens. Hij kijkt me bedenkelijk aan. 'Weet je het zeker?' vraagt hij. Ik knik. 'Ik weet de weg. Het is toch heel dichtbij? Ik wil gewoon even mijn benen strekken, we zijn al zo lang aan het rijden.'
Sam stopt en ik stap uit. 'Tot zo, liefje,' zegt hij en hij rijdt door.
Ik snuif de geur van het platteland diep op. Het ruikt hier zo heerlijk! Geen uitlaatgassen die de lucht verpesten en geen fabrieken met hun eeuwig rokende schoorstenen. En de lucht is hier zo mooi helderblauw, zoals je het in de stad nooit ziet. Daar is het grijzig, verpest door alle smog en uitlaatgas-sen.
En het gras is hier zo sappig groen. Als ik een koe was, zou ik blijven staan om een hap te nemen van elke pol gras hier.
Ik hoor een vogel zingen. Het klinkt net alsof hij me welkom heet in Riverview. Zo mooi zongen de vogels niet in Bridgeport; daar had je bijna alleen stadsvogels zoals mussen en duiven.
Ja, ik weet zeker dat het een goede beslissing was om hier naartoe te komen.
Ik hoor een vogel zingen. Het klinkt net alsof hij me welkom heet in Riverview. Zo mooi zongen de vogels niet in Bridgeport; daar had je bijna alleen stadsvogels zoals mussen en duiven.
Ja, ik weet zeker dat het een goede beslissing was om hier naartoe te komen.
Tussen de bomen door zie ik ons huis. De prachtige oude boerderij die we hebben gekocht. Het heeft een grote moestuin en een prachtige grote vijver, en er is zelfs een hooizolder bij! De vorige bewoners, een bejaard stel, werd te oud om voor zo'n grote tuin te zorgen. Ze zijn inmiddels verhuisd naar en huis met kleinere tuin, en ze vonden het geen probleem dat wij het zouden overkopen.
Sam staat op me te wachten aan het begin van het pad naar de voordeur. Ik vlieg hem in de armen. 'Moet je zien, ons eigen plekje!' Ik kan wel gillen van blijdschap. Ik ben volmaakt gelukkig op dit moment. Ik heb Sam, de liefde van mijn leven, een eigen huis en een prachtige moestuin. Wat wil je nou nog meer?
'Ik weet het,' lacht Sam.
'Ben je nu wel blij dat we het gekocht hebben?' vraag ik terwijl hij me in zijn armen houdt. Sam had eerst zo zijn twijfels of we wel een boerderij moesten kopen, en hij wilde eerst liever in de stad wonen. Maar langzamerhand had ik hem omgepraat en toen hebben we het gekocht, met enige financiële steun van mijn moeder.
Hij knikt. 'Ja, nu wel. Het is prachtig, en dit dorp is ook zo mooi.'
'Ben je nu wel blij dat we het gekocht hebben?' vraag ik terwijl hij me in zijn armen houdt. Sam had eerst zo zijn twijfels of we wel een boerderij moesten kopen, en hij wilde eerst liever in de stad wonen. Maar langzamerhand had ik hem omgepraat en toen hebben we het gekocht, met enige financiële steun van mijn moeder.
Hij knikt. 'Ja, nu wel. Het is prachtig, en dit dorp is ook zo mooi.'
De boerderij is mooi, maar wel ouderwets. Er is amper een normale waterleiding en als het hard vriest kan het soms zo zijn dat je geen warm water hebt. Daarom was het ook niet zo duur; er moet nog heel veel aan gedaan worden. Aan de binnenkant dan, want ik vind dat de buitenkant moet blijven zoals 'ie is.
Nadat we de belangrijkste spullen uit de auto hebben geladen, ga ik aan de slag in de moestuin. De bouwvakkers komen toch pas morgen, dus vandaag is er niet zo veel meer te doen in huis.
De moestuin staat er slordig bij; zo te zien is er al maanden niks meer aan gedaan. Tijd om de handen uit de mouwen te steken.
De moestuin staat er slordig bij; zo te zien is er al maanden niks meer aan gedaan. Tijd om de handen uit de mouwen te steken.
Deel 2
Ik kijk op de klok en zie dat het half 7 is. Eigenlijk hoef ik pas om 9 uur op te staan, maar ik kan niet meer slapen. Vanmiddag begin ik aan mijn eerste werkdag als Kokshulpje.
Om mezelf een beetje gerust te stellen, maak ik een uitgebreid ontbijt klaar voor mezelf. Kijken hoe het koken gaat.
Om mezelf een beetje gerust te stellen, maak ik een uitgebreid ontbijt klaar voor mezelf. Kijken hoe het koken gaat.
Gelukkig ging het koken me heel goed af, en even later zit ik aan een heerlijk ontbijtje in onze verbouwde eetkamer/keuken. Het is heel mooi geworden; van de ouderwetse inrichting is niets meer over. Het bloemetjesbehang heeft plaatsgemaakt voor moderne muurschildering en meubels.
Die middag ga ik voor mijn werk nog eventjes naar het Riverwalkpark. Het is vlakbij het restaurant, dus ik kan er zo makkelijk naartoe. Ik heb een volle picknickmand meegenomen; misschien zijn er wel aardige mensen die een hapje mee willen eten. Dan leer ik meteen wat meer mensen kennen hier.
'...ja, ze hebben de boerderij van de McDowells overgenomen,' hoor ik opeens. McDowell, was dat niet de naam van het stel waar we de boerderij van gekocht hebben? Ik luister aandachtig.
'Dat jonge stel lijkt me echt totáál niet geschikt om hier te wonen. Na een maand worden ze al gillend gek en willen ze terug naar de stad,' gniffelt een van de twee vrouwen gemeen.
'Ik zag haar laatst lopen,' zegt de ander.
'Dat jonge stel lijkt me echt totáál niet geschikt om hier te wonen. Na een maand worden ze al gillend gek en willen ze terug naar de stad,' gniffelt een van de twee vrouwen gemeen.
'Ik zag haar laatst lopen,' zegt de ander.
'Die kleren! Denkt ze dat het normaal is om daarin rond te lopen op een boerderij of zo?' Ze lachen gemeen.
'Ze denkt zeker dat de inwoners van Riverview op hen zitten te wachten? Hahahaa,' lachen ze gemeen. Ik voel dat ik steeds bozer begin te worden. Wat denken die mensen wel?
'Maar haar vriend of wat is het, die is wel een schatje hoor,' gniffelt de jongere vrouw. 'Misschien wel iets voor mij!'
'Haha, dat dacht je,' zegt de ander. 'Die wordt hier binnen twee weken gek en dan gaat 'ie terug naar de stad!'
'Ze denkt zeker dat de inwoners van Riverview op hen zitten te wachten? Hahahaa,' lachen ze gemeen. Ik voel dat ik steeds bozer begin te worden. Wat denken die mensen wel?
'Maar haar vriend of wat is het, die is wel een schatje hoor,' gniffelt de jongere vrouw. 'Misschien wel iets voor mij!'
'Haha, dat dacht je,' zegt de ander. 'Die wordt hier binnen twee weken gek en dan gaat 'ie terug naar de stad!'
Ik kan het niet meer aanhoren. Ik sta op en loop naar hen toe. 'Pardon, ik hoorde u praten,' zeg ik gemaakt-vriendelijk. De vrouwen lijken even te schrikken als ze mij zien.
'Ik wilde u vragen of u misschien de weg terug naar de stad weet. Want tja, ik word gek hier.' De vrouw kijkt me vuil aan. 'Vuil klein wicht,' zegt met opeengeklemde kaken. 'Een beetje onze gesprekken afluisteren, hè?'
'Nou ja, afluisteren... u schreeuwde het zowat over straat, dus zo moeilijk was het niet om u te verstaan.'
'Ik wilde u vragen of u misschien de weg terug naar de stad weet. Want tja, ik word gek hier.' De vrouw kijkt me vuil aan. 'Vuil klein wicht,' zegt met opeengeklemde kaken. 'Een beetje onze gesprekken afluisteren, hè?'
'Nou ja, afluisteren... u schreeuwde het zowat over straat, dus zo moeilijk was het niet om u te verstaan.'
'Durf jij wel, tegen mij, Patricia McAllen? Ik zou je mond maar houden, want je wil mij niet als vijand,' zegt ze met vuurschietende ogen. 'Prima,' zeg ik. 'Als u maar van mijn vriendje afblijft. En niet meer van die valse roddels vertelt.' Ik bekijk haar eens goed. 'O, laat maar. Ik hoef me geen zorgen te maken, want hij zou u toch niet willen. Prettige dag verder hè, ik moet naar mijn werk,' en ik draai me om en loop weg, met mijn picknickmand natuurlijk. Ik voel me opeens heel wat minder vrolijk. Zouden alle mensen ons zien als 'dat jonge stel uit de stad'? Maar ondanks dat, ben ik toch ook een beetje zelfvoldaan. Ik heb haar eens verteld wat ik van háár vind, als ze zo over mensen praat.
Deel 3
Het is heerlijk weer. Echt zo'n warme zomerdag, zoals je ze op het platteland hebt. Om wat verkoeling te krijgen, hebben Sam en ik de sproeier die normaal voor de moestuin bedoeld is, maar even op het grasveld gezet.
Ik wil net mijn kleren uittrekken en in bikini door de waterstralen heen rennen, als mijn mobiel gaat. Ik haal hem uit mijn zak. Het is mijn baas. Ze heeft een voorstel voor me.
Ik wil net mijn kleren uittrekken en in bikini door de waterstralen heen rennen, als mijn mobiel gaat. Ik haal hem uit mijn zak. Het is mijn baas. Ze heeft een voorstel voor me.
'Hmm, ik weet het niet, hoor... het is niet zomaar naast de deur,' zeg ik nadenkend. 'Het werk betaalt,' zegt mijn baas. Ik twijfel. Dat maakt het wel weer aantrekkelijker. 'Wacht, ik moet het even met mijn vriend overleggen,' zeg ik. Ik leg mijn hand op de microfoon. 'Sam,' roep ik. 'Justine van mijn werk belde net. Ze hadden een aanbod: of ik twee weken naar Frankrijk wil om de Franse keuken te leren kennen. Maar wat vind jij daarvan?'
'Schat, als jij het leuk vind, moet je gaan,' zegt hij en hij springt lachend over de sproeier heen. 'Maar je snapt toch wel dat jij dan twee weken alleen thuis bent?' vraag ik bezorgd.
'Ik weet het, maar ik red mezelf wel, hoor. Ga jij er nou maar even tussenuit; dat is goed voor je.'
'Ik weet het, maar ik red mezelf wel, hoor. Ga jij er nou maar even tussenuit; dat is goed voor je.'
Ik ben overtuigd. 'Ik doe het!' roep ik enthousiast. Justine is dat ik akkoord ga en verteld me de details. 'Ik stuur je alles ook nog via mail; als het goed is kun je volgende week vertrekken,' zegt ze.
Blij hand ik op, ik heb er nu al zin in. Nog een week geduld, en dan is het zover! Dan ga ik naar Frankrijk!
Blij hand ik op, ik heb er nu al zin in. Nog een week geduld, en dan is het zover! Dan ga ik naar Frankrijk!
Precies een week later staan Sam en ik 's nachts op de steiger in de vijver. Ik moet vanochtend om 5 uur op, want om half 6 rijdt er een taxi voor die me naar het vliegveld brengt.
'Sam, waarom moest ik ook al weer per se zo laat nog wakker blijven?' zeg ik gapend. Ik ben chagrijnig, want ik wil slapen. Het wordt toch al een korte nacht. 'Omdat ik een verrassing heb,' zegt hij mysterieus.
'Sam, waarom moest ik ook al weer per se zo laat nog wakker blijven?' zeg ik gapend. Ik ben chagrijnig, want ik wil slapen. Het wordt toch al een korte nacht. 'Omdat ik een verrassing heb,' zegt hij mysterieus.
'Nou, hopelijk is het een leuke verrassing, want anders ga ik nu slapen,' zeg ik chagrijnig. Sam pakt me stevig vast en wrijft zachtjes met zijn handen over mijn rug. 'Ja, het is zeker leuk,' zegt hij blij. 'Tenminste, ik hoop dat jij het ook leuk vind...'
Nu wordt ik toch wel een beetje nieuwsgierig. 'Wat is er dan?' vraag ik.
Nu wordt ik toch wel een beetje nieuwsgierig. 'Wat is er dan?' vraag ik.
Sam zakt op zijn knieën. Mijn hart begint te racen; doet hij nou wat ik denk dat hij doet?
Hij haalt iets uit zijn zak. Ik probeer te zien wat het is, maar hij zegt lachend: 'Niet spieken!'
Hij haalt iets uit zijn zak. Ik probeer te zien wat het is, maar hij zegt lachend: 'Niet spieken!'
Hij haalt een mooi donkerblauw doosje uit zijn zak en klapt het open voor mijn neus. Ik slaak een gil als ik zie wat erin zit. 'Ja, ja ik wil!!' gil ik.
'En ik had het nog niet eens gevraagd!' lacht hij. Hij haalt de ring uit het doosje en schuift hem om mijn vinger. Hij past perfect.
'En ik had het nog niet eens gevraagd!' lacht hij. Hij haalt de ring uit het doosje en schuift hem om mijn vinger. Hij past perfect.
Ik val hem om de hals en zoen hem met al de liefde die ik in me heb voor hem. 'Ik wilde dat je in Frankrijk aan me denkt, als je deze ring ziet,' fluistert hij in mijn oor. 'Dat zal ik doen,' fluister ik terug. 'En niet alleen in Frankrijk, maar overal.' Waarom we fluisteren weet ik niet, maar het voelt goed.
Onze verloving moet natuurlijk gevierd worden. Het kan me niet meer schelen dat ik te weinig slaap krijg; op dit moment is Sam het allerbelangrijkste in mijn leven. Het feit dat ik naar Frankrijk ga, lijkt naar de achtergrond te zijn verplaatst.
We verdwijnen onder de dekens en hebben het heel gezellig samen.
We verdwijnen onder de dekens en hebben het heel gezellig samen.
