Stop! Dit is generatie 5. Je kan beter beginnen met lezen bij generatie 1, en dan doorgaan met generatie 2 etc. Veel leesplezier! :)
Hoofdstuk 1
En weer loop ik één of andere nachtclub binnen. De zoveelste sinds ik hier in Bridgeport ben. Ik kijk zoekend rond, of ik misschien ergens de bekende bos roodblond haar zie. Maar weer stelt een lege bar me teleur. Geen Lily. Nergens Lily. Ik ben hier nu al een paar weken, ik heb een piepklein appartementje gehuurd om te wonen, zolang mijn speurtocht naar Lily voortduurt. Maar niks, geen spoor. Niemand kent een familie Anderson. Het lijkt wel of ze van de aardbodem is verdwenen.
Ik heb mijn verblijf in Bridgeport aan Cleo te danken. Die avond, dat mijn moeder ons vertelde over de Legacy, zette Cleo me aan het denken. Ze zei dat ik Lily vast ooit wel weer eens tegen zou komen. Maar hoe lang kan dat duren? Daarom heb ik besloten om het lot maar een handje te helpen en haar zelf te gaan zoeken. Ook al is het alsof ik zoek naar een naald in een hooiberg; Bridgeport is tenslotte wel de grootste stad ter Simwereld.
Maar het is niet zo dat mijn verblijf hier alleen maar bestaat uit hopeloos zoeken en vragen. Nee, in clubs zoals deze kijk ik mijn ogen uit. Er lopen hier soms hele mooie vrouwen rond, en daar mag je als man best even naar kijken...
Maar het is niet zo dat mijn verblijf hier alleen maar bestaat uit hopeloos zoeken en vragen. Nee, in clubs zoals deze kijk ik mijn ogen uit. Er lopen hier soms hele mooie vrouwen rond, en daar mag je als man best even naar kijken...
Ik krijg dorst van het dansen, het is heet in deze club. Ik besluit dat het maar eens tijd is om een heerlijk koel drankje te bestellen aan de bar. Of misschien twee.
Maar halverwege mijn loopje naar de bar wordt ik afgeleid door iets op de bar. Of beter gezegd: iemand op de bar. Het is een vrouw die zich helemaal laat gaan op de muziek en sexy met haar heupen wiegt, maar niet op een hoerige manier.
Maar halverwege mijn loopje naar de bar wordt ik afgeleid door iets op de bar. Of beter gezegd: iemand op de bar. Het is een vrouw die zich helemaal laat gaan op de muziek en sexy met haar heupen wiegt, maar niet op een hoerige manier.
Ik staar haar aan, geobsedeerd. Onze blikken kruisen elkaar en ze geeft me heel onopvallend een knipoog.
Voor het eerst sinds ik in Bridgeport ben, verdwijnt Lily even uit mijn hoofd. Ik zie alleen nog maar die jonge vrouw op daar op de bar.
Voor het eerst sinds ik in Bridgeport ben, verdwijnt Lily even uit mijn hoofd. Ik zie alleen nog maar die jonge vrouw op daar op de bar.
Voor mijn gevoel hangt mijn mond open en sta ik te kwijlen. Dan verschijnt Lily weer in mijn hoofd, als kauwgom die aan je schoen blijft hangen en er maar niet af wil. Maar voor het eerst heb ik even helemaal geen zin om aan haar te denken.
Ik kijk nog even naar het meisje op de bar, naar hoe ze zich sierlijk en sexy op de muziek beweegt, alsof ze is geboren op de muziek. Maar dan kijk ik weg, en als ik dat doe springt ze van de bar en loopt ze naar me toe.
'Hoi,' begint ze als ze voor me staat, terwijl ze een beetje verlegen glimlacht. 'Heb je misschien zin om te dansen?' Ik lach terug. Opeens is mijn dorst weg. 'Natuurlijk, met jou altijd,' knipoog ik.
Onze lichamen bewegen soepel op de muziek, en om elkaar heen, terwijl we de mensen om ons heen vergeten. En ik vergeet Lily. Alleen wij tweeën zijn er nog, het meisje dat Nicole heet en ik.
Het blijft niet alleen bij dansen. Het duurt niet lang tot we staan te zoenen. Hoe het opeens zo gekomen is, weet ik niet, maar het lijkt wel alsof ik haar leuk vind. Nu al. Kan dat wel, dat je zo snel iemand leuk vind, terwijl je haar nauwelijks een paar uur kent? En kan je dan zó snel degene vergeten van wie je houdt? Tenminste, van wie ik dénk te houden. Eigenlijk weet ik dat nu opeens helemaal niet meer zo zeker. Ik heb Lily al jaren niet gezien, en toen we elkaar al zagen, waren we maar kinderen.
Dus neem ik een besluit. Ik stop met zoeken naar Lily. Het is toch hopeloos, ik zal haar hier toch niet vinden. Misschien is ze al jaren geleden verhuisd, of misschien heeft ze allang een andere man of leeft ze niet eens meer...
Het is tijd om verder te gaan met mijn leven. Ik heb al die jaren nooit een echt vriendinnetje gehad, omdat de gedachte aan Lily te sterk was. Maar met Nicole kan ik het misschien proberen, misschien kunnen wij samen wel doorgaan met elkaar.
Het is tijd om verder te gaan met mijn leven. Ik heb al die jaren nooit een echt vriendinnetje gehad, omdat de gedachte aan Lily te sterk was. Maar met Nicole kan ik het misschien proberen, misschien kunnen wij samen wel doorgaan met elkaar.
De volgende morgen sta ik gapend en kreunend in de rij bij de supermarkt. Het is nog veel te vroeg naar mijn mening. Het is vannacht zo laat geworden dat het onmenselijk is om zo vroeg alweer boodschappen te gaan doen. Of kan ik beter zeggen: het is vanochtend zo vroeg geworden...? Maar ja, de plicht roept, ik moet werken in de boekhandel om wat geld te verdienen, zodat ik mijn appartementje kan betalen. 'Schiet nou eens op,' mopper ik tegen de klant voor me. Ik heb toch al nooit zo'n geweldig humeur 's ochtends, dus van eeuwen in de rij staan voor de kassa wordt ik ook niet vrolijker.
'Hé Jay, ben jij dat?' zegt een vrolijke stem. 'Dat noem ik nou nog eens toeval!' zegt Nicole als ik me omdraai. 'Nicole!' zeg ik blij. 'Jij ook hier? Zo vroeg?'
'Tja, ik moet straks werken...' zucht ze. 'Het is echt vreselijk om na het uitgaan zo vroeg op te moeten staan.'
'En met een kater al helemaal?' lach ik. Ze kijkt een beetje beschaamd. 'Ja, sorry van gisteren,' zegt ze. 'Ik had iets te veel op. Normaal sta ik nooit zo boven op de bar...'
'Tja, ik moet straks werken...' zucht ze. 'Het is echt vreselijk om na het uitgaan zo vroeg op te moeten staan.'
'En met een kater al helemaal?' lach ik. Ze kijkt een beetje beschaamd. 'Ja, sorry van gisteren,' zegt ze. 'Ik had iets te veel op. Normaal sta ik nooit zo boven op de bar...'
'Maakt niet uit, ik ken dat probleem. Ik heb ook zo vaak een glaasje teveel op.' Ik kuch. 'Maar dat is niet waar ik het over wilde hebben. Ik vroeg me af... heb je misschien zin om vandaag samen iets te gaan doen?'
Ze kijkt opgetogen. 'Ja, dat lijkt me leuk! Ik kan werk wel een keertje overslaan. Wat gaan we doen?'
'Ik vind dat ik dat ook wel kan doen. En wat dacht je van iets simpels: het park?'
Ze kijkt opgetogen. 'Ja, dat lijkt me leuk! Ik kan werk wel een keertje overslaan. Wat gaan we doen?'
'Ik vind dat ik dat ook wel kan doen. En wat dacht je van iets simpels: het park?'
We kletsen en lachen en vertellen elkaar over onze levens. Nicole vertelt me dat haar moeder is gestorven toen ze nog jong was en dat haar vader haar en haar broertje alleen moest opvoeden. Maar dat ze haar moeder nooit gemist heeft, omdat ze zich haar niet meer kan herinneren. En ik vertel ook over mijn familie en jeugd. Maar over Lily vertel ik niks.
De middag vliegt om; we vergeten de tijd helemaal, tot onze magen beginnen te knorren. Gelukkig is daarvoor de oplossing binnen handbereik: de rijdende snackbar. We bestellen allebei een vette hamburger, nou ja, ik bestel er twee, en eten die op de schommels op.
'Nicole, wat ik me afvroeg... heb je zin om een keer met me mee naar Riverview te gaan, zodat je mijn ouders kan ontmoeten?'
'Is het al zo officieel dan?' giechelt ze. 'Maar ja, dat lijkt me geweldig! Ik ben nog nooit buiten de stad geweest, want we hadden nooit geld om op vakantie te gaan. Maar het platteland lijkt me zo mooi, ik ga mee.'
Ik loop naar haar toe en druk zachtjes mijn lippen op de hare. Een gevoel van warmte verspreid zich door mijn lichaam. En we staan weer te zoenen, voor het eerst die dag. Ik neem haar mee naar mijn appartement, en daar zoenen we verder... enzo.
