Hoofdstuk 2
'Mam, pap, fijn dat jullie hier zijn en willen lusiteren,' begin ik plechtig. Ik ben best zenuwachtig om het te vragen; ik ben bang dat ze het verkeerd opvatten. Maar Joe zit naast me en geeft onopvallend een kneepje in mijn hand, om te laten weten dat ik het kan.
'Oké, ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Joe en ik willen samenwonen.'Ik wacht gespannen op een antwoord. Het is mijn vader die als eerste iets zegt. 'Hmm. Samenwonen dus... ik weet het niet. Je bent net 18, nog geen drie weken klaar met school. Je hebt nog niet eens officieel je diploma!' Ik zucht, hier was ik al bang voor. De 'je-bent-nog-te-onvolwassen-en-jong-speech. 'Ja pap, ik ben 18, dat betekent dus dat ik volwassen ben en mijn eigen beslissingen mag nemen.'
'Ik weet het ook niet hoor, lieverd,' zegt Lily. 'Je bent inderdaad nog erg jong, dat ben ik met je vader eens.' Ze kijkt naar Joe alsof ze hem niet helemaal vertrouwt. 'Joe, zouden we Emily even onder zes ogen kunnen spreken?' Lily en mijn vader wisselen snel een blik van verstandhouding.
'Waarom?' vraag ik uitdagend. 'Het gaat hier niet alleen om mij, maar om ons allebei. We willen dit samen.'
'Waarom?' vraag ik uitdagend. 'Het gaat hier niet alleen om mij, maar om ons allebei. We willen dit samen.'
Mijn vader zucht. 'Oké, Joe mag blijven, maar ik zal eerlijk zijn. Lily en ik hebben liever niet dat jullie elkaar nog... ik bedoel: jullie schelen zoveel in leeftijd, is het wel verstandig wat jullie willen?'
'Pap, ik ben volwassen nu, ik weet wat ik doe. En trouwens, Quinn gaat toch ook bij Carlo intrekken? Hoe zit dat dan?'
'Pap, ik ben volwassen nu, ik weet wat ik doe. En trouwens, Quinn gaat toch ook bij Carlo intrekken? Hoe zit dat dan?'
'Quinn en Carlo schelen maar een paar maanden,' legt Lily geduldig uit. 'En ze gaat niet permanent bij hem wonen, alleen in het weekend, doordeweeks studeert ze en woont ze op zichzelf.'
Ik grom. Ze vertrouwen Joe gewoon niet, omdat hij vroeger wat fouten heeft gemaakt. Maar ik vertrouw hem volledig en hij vertrouwt mij en we houden van elkaar.
Blijkbaar zien mijn ouders mijn gezicht. Ze overleggen even zachtjes.
Ik grom. Ze vertrouwen Joe gewoon niet, omdat hij vroeger wat fouten heeft gemaakt. Maar ik vertrouw hem volledig en hij vertrouwt mij en we houden van elkaar.
Blijkbaar zien mijn ouders mijn gezicht. Ze overleggen even zachtjes.
'Oké...' zegt Lily eindelijk. 'Oké wat?' vraag ik hoopvol. 'Oké, het mag. Maar niet voordat de ceremonie is geweest en je officieel bent geslaagd.'
'Yes! O, dankjewel Lily, dankjewel pap,' juich ik. 'We hebben al een mooi huisje gezien, in de buurt van het centrum. Het is niet zo groot en er moet nog veel aan gedaan worden, maar dat moet wel lukken.'
'Yes! O, dankjewel Lily, dankjewel pap,' juich ik. 'We hebben al een mooi huisje gezien, in de buurt van het centrum. Het is niet zo groot en er moet nog veel aan gedaan worden, maar dat moet wel lukken.'
En zo breekt de grote dag aan dat ik mijn middelbare schooldiploma krijg. Voor de meesten betekent het vrijheid, omdat ze voorgoed van school en huiswerk verlost zijn, maar voor mij betekent het écht vrijheid, want ik ga op mezelf wonen met mijn vriendje.
Zo gauw we de sleutels van ons nieuwe huisje hebben opgehaald, stappen we in Joe's gammele auto en rijden er naartoe. Ik steek de sleutels in het slot van de voordeur en ik voel me opeens erg volwassen en zelfstandig. Ik heb een eigen huis, ik heb een eigen huis!
De deur kraakt en piept een beetje als hij open gaat. De mat bij de deur is versleten. Ja, er moet nog veel aan het huis gedaan worden.
'Eh, Joe, wat zijn al die spullen?' vraag ik als ik de kattenbak, speeltjekist en krabpaal zie staan in de hoek.
'Eh, Joe, wat zijn al die spullen?' vraag ik als ik de kattenbak, speeltjekist en krabpaal zie staan in de hoek.
Maar hij hoeft geen antwoord te geven, ik zie het al. Het kleine gestreepte katje komt zacht miauwend op me af rennen en geeft een kopje aan mijn been. 'Oh my gooood, Joe! Wat een schatje!'
Ik pak het kleine diertje op en knuffel hem. Hij geniet ervan en spint luid als ik hem over zijn kopje aai.
'En?' grijnst Joe. 'Wat vind je van hem? Hij heet Mr. Pickles. Het is een katertje uit het asiel.'
'En?' grijnst Joe. 'Wat vind je van hem? Hij heet Mr. Pickles. Het is een katertje uit het asiel.'
Ik zet het katje weer neer zodat ik mijn armen vrij heb om Joe uitgebreid te knuffelen. 'Oh Joe, hij is zo schattig! Hoe wist je dat ik zo graag een kat wilde?' zwijmel ik.
'Ik weet het niet, ik vond een kat echt bij je passen. Het zijn je ogen, denk ik.' Ik weet niet zeker wat ik daarmee aan moet, maar ik beantwoord hem maar met een kus.
'Ik weet het niet, ik vond een kat echt bij je passen. Het zijn je ogen, denk ik.' Ik weet niet zeker wat ik daarmee aan moet, maar ik beantwoord hem maar met een kus.
Zo. En nu het huis. Ik loop aandachtig door het huis en kijk wat ik er allemaal aan wil veranderen. Joe is intussen vertrokken naar zijn werk, hij probeert door te breken als muzikant.
Ik heb intussen besloten dat ik het huis licht wil hebben, maar met rode tinten.
Ik heb intussen besloten dat ik het huis licht wil hebben, maar met rode tinten.
'Hoe was het op je werk, lief?' vraag ik die avond als we in bed stappen. Ik voel me zo wijs als ik dat zeg. Mijn vriendje is naar zijn werk, ik zorg voor het huis en zelf ook een baan zoeken. 'Ging wel goed,' zegt Joe slaperig. 'Laten we maar gaan slapen, morgen moeten we veel doen.'
De volgende dag word ik voor het eerst wakker in ons nieuwe huisje en ik voel me nog steeds geweldig. Vandaag gaan we beginnen met verbouwen en schilderen. Ik spring uit bed en trek alvast wat oude kleren aan die vies kunnen worden. Als ik naar de keuken loop, zie ik dat Joe al begonnen is met het ontbijt klaar maken.
Na het ontbijt trekt ook Joe wat oude kleren aan, een prachtig blauw shirt met een hond voorop en een hondenhok op de achterkant. 'Sexy shirt,' giechel ik. 'Hoe kom je daar eigenlijk aan?'
'Niet over praten,' zegt hij. 'Als tiener doe je soms rare dingen.' Hij geeft me een kus en begint in een van de vele verhuisdozen het juiste gereedschap en de verf te zoeken. Als hij het heeft gevonden, begin ik met het schilderen van een willekeurige muur, en Joe sloopt de tegeltjes van de keukenmuur er af. De verbouwing is begonnen.
'Niet over praten,' zegt hij. 'Als tiener doe je soms rare dingen.' Hij geeft me een kus en begint in een van de vele verhuisdozen het juiste gereedschap en de verf te zoeken. Als hij het heeft gevonden, begin ik met het schilderen van een willekeurige muur, en Joe sloopt de tegeltjes van de keukenmuur er af. De verbouwing is begonnen.
