Hoofdstuk 5: deel 1
'Slaap lekker, liefje,' zeg ik tegen Kathy als ik haar in haar wiegje leg. Na 24 uur in het ziekenhuis doorgebracht te hebben, mocht ik eindelijk naar huis. Dat wil zeggen dat ik nog steeds naar mijn oude appartementje ga, en niet bij David woon.
Maar deze keer laat ik hem niet zomaar even zijn gang gaan. Ik kan wat gisteren gebeurd is niet zomaar even negeren. Alsof het niks uitmaakt dat hij niet meekomt naar het ziekenhuis, en me vervolgens niet eens komt opzoeken. En dat ga ik hem vertellen ook.
Meteen als ik mijn normale kleren weer aan heb, pak ik mijn mobiel en toets zijn nummer in. Hij neemt op. 'Rose!' zegt hij. Hij klinkt opgelucht. 'Rose, ik kan je niet vertellen hoeveel spijt... het was zo stom van me, wat ik deed! Ik-'
'Bewaar je smoesjes maar voor straks,' onderbreek ik hem. 'Ik kom nu naar je toe, en als je niet thuis bent hoef ik je nooit meer te zien!' Ik hang op.
'Bewaar je smoesjes maar voor straks,' onderbreek ik hem. 'Ik kom nu naar je toe, en als je niet thuis bent hoef ik je nooit meer te zien!' Ik hang op.
Een kwartier later sta ik in de lift naar Davids appartement. Kathy ligt te slapen in mijn armen.
Zo te zien was David op me aan het wachten wachten, want hij springt meteen op van de bank zo gauw hij de deur open hoort gaan.
'Hier is je dochter,' zeg ik. 'En nu wil ik wel eens een hele goede verklaring waarom je me gisteren niet steunde bij de bevalling. En als je liegt... dan zul je je dochter nooit meer zien.' Daar lijkt hij van te schrikken.
'Hier is je dochter,' zeg ik. 'En nu wil ik wel eens een hele goede verklaring waarom je me gisteren niet steunde bij de bevalling. En als je liegt... dan zul je je dochter nooit meer zien.' Daar lijkt hij van te schrikken.
'Ik... ik weet niet wat er aan de hand was met me. Ik denk dat ik... bang was.'
'Bang? En wat dacht je dan van mij? Ik was degene die dit hele kind eruit moest krijgen!' Ik voel dat ik me in moet houden om niet te gaan schreeuwen. 'Dat weet ik wel, maar ik ben gewoon een... lafaard.' Zo te zien kost het David veel moeite om dat te zeggen. 'Ik ben gewoon een bangerik. Ik ben bang om me vast te leggen, ik ben bang voor pijn, ik ben bang om gekwetst te worden... alles.'
'Bang? En wat dacht je dan van mij? Ik was degene die dit hele kind eruit moest krijgen!' Ik voel dat ik me in moet houden om niet te gaan schreeuwen. 'Dat weet ik wel, maar ik ben gewoon een... lafaard.' Zo te zien kost het David veel moeite om dat te zeggen. 'Ik ben gewoon een bangerik. Ik ben bang om me vast te leggen, ik ben bang voor pijn, ik ben bang om gekwetst te worden... alles.'
Daar kijk ik van op. Zoveel eerlijkheid had ik nou ook weer niet verwacht. Hij legt zowat zijn ziel voor me open. Hoe moet ik hier nu op reageren? Vergeven en vergeten? Of niet?
Deel 2
'Kom je zo? Het ontbijt is klaar,' zeg ik, terwijl ik de wafels op de keukentafel zet. 'Ja, ik kom eraan,' zegt David. 'Even dit stukje lezen.' Ik zucht. Zo gaat het nou iedere keer, al een halfjaar lang, sinds we samenwonen. Ik sta me dan uit te sloven in de keuken voor meneer, en hij komt niet.
Ik denk terug aan dat moment, een halfjaar geleden, dat ik met Kathy op mijn arm zijn appartement binnen kwam stormen. Hij legde toen zijn hele ziel aan me bloot, maar sindsdien heeft hij dat nooit meer gedaan.
Ik denk terug aan dat moment, een halfjaar geleden, dat ik met Kathy op mijn arm zijn appartement binnen kwam stormen. Hij legde toen zijn hele ziel aan me bloot, maar sindsdien heeft hij dat nooit meer gedaan.
Ik vond het zo eerlijk van hem toen, dat ik hem meteen heb vergeven en Kathy en ik zijn bij hem ingetrokken. Natuurlijk hebben we dat gedaan. Dat wist ik eigenlijk al van tevoren. Ik kan hem gewoon niet loslaten, dat zal ik nooit meer kunnen.
David spert zijn ogen wijd open. 'Moet je dit eens zien!' roept hij. 'Wat is er dan?' vraag ik. 'Hier, lees dit!' zegt hij, en hij gooit de krant naar me toe. 'Pagina 3.'
David spert zijn ogen wijd open. 'Moet je dit eens zien!' roept hij. 'Wat is er dan?' vraag ik. 'Hier, lees dit!' zegt hij, en hij gooit de krant naar me toe. 'Pagina 3.'
Ik sla de krant open op pagina 3 en ziet meteen wat hij bedoelt. SINGLE BEROEMDHEID ROSE SMITH KRIJGT KIND, staat er. Is dat dan zo'n probleem? vraag ik me af. Maar als ik verder lees, word ik steeds bozer. Er staan allemaal leugens. En niet zomaar even wat kleine dingetjes.
Het is bekend dat Smith een mannenmagneet is en verschillende onenightstands heeft gehad, maar nu is het duidelijk dat bij één daarvan een kind is verwekt. Onlangs is Smith gespot met haar kind, toen ze aan het winkelen was en het centrum van de stad. Smith zou ook zijn gearresteerd voor het in bezit hebben van drugs.
Woedend smijt ik de krant weg. Hoe durven ze zoveel onzin te schrijven? Waar zijn al die dingen op gebaseerd? Hier komen ze niet zomaar mee weg, ik ga ze bellen en vertellen wat ik over ze denk.
Woedend smijt ik de krant weg. Hoe durven ze zoveel onzin te schrijven? Waar zijn al die dingen op gebaseerd? Hier komen ze niet zomaar mee weg, ik ga ze bellen en vertellen wat ik over ze denk.
'Kan je geloven dat mensen zomaar zulke leugens schrijven?' zeg ik tegen David, terwijl ik languit ga liggen op de leunstoel. Even wat bijkleuren.
'Nee, het slaat helemaal nergens op.' David knikt instemmend.
'Nee, het slaat helemaal nergens op.' David knikt instemmend.
'Precies. En dat heb ik ze laten weten ook,' zeg ik kwaad. 'Ik heb ze net opgebeld om te zeggen dat er geen reet van klopt.'
David grinnikt. 'Zeggen? Het klonk eerder alsof je iemand wilde roepen die aan de andere kant van de wereld was.' In de buggy die naast me staat begint Kathy te huilen. Ze heeft zeker weer honger. Ik haal haar uit haar wiegje. 'Lach maar,' zeg ik, terwijl ik Kathy borstvoeding geef. 'Maar als ze zulke dingen over jou zeggen, piep je wel anders.'
David grinnikt. 'Zeggen? Het klonk eerder alsof je iemand wilde roepen die aan de andere kant van de wereld was.' In de buggy die naast me staat begint Kathy te huilen. Ze heeft zeker weer honger. Ik haal haar uit haar wiegje. 'Lach maar,' zeg ik, terwijl ik Kathy borstvoeding geef. 'Maar als ze zulke dingen over jou zeggen, piep je wel anders.'
David knikt. 'Vast wel,' zegt hij, terwijl hij nietsziend naar de gebouwen kijkt. Zo te zien is hij er niet helemaal bij met zijn gedachten.
Ineens gaat hij snel overeind zitten. 'Eh, John belde net, dat ik nog een scène over moest doen,' zegt hij. 'Dus ik moet terug naar de set.' Hij staat op. 'Reken er maar niet op dat ik al thuis ben voor het eten. Hij zei dat het laat zou worden.' Ik rol met mijn ogen. 'Altijd weer die John. Hij is toch de president niet?' John is de regisseur, en dus Davids baas. 'Ze kunnen toch wel één dagje zonder je? Laat alles even voor wat het is, en blijf thuis. Dan kunnen we vanavond lekker vroeg naar bed als je begrijpt wat ik bedoel.'
David schudt zijn hoofd. 'Sorry lieverd, dat kan echt niet. Het is een erg belangrijke scène, en John is mijn baas. Hij kan me maken, maar hij kan me ook kraken. En dat doet hij ook, als iemand hem niet bevalt of niet goed meewerkt.'
Ik zucht. 'Oké, oké, ik snap het. Ga nu maar. Laat de baas vooral niet te lang wachten.'
'Bedankt lieverd, en het spijt me. Morgen maak ik het goed, oké? Dan blijven we lekker lang in bed.' Hij geeft me een kus. 'O, en je hoeft geen eten te bewaren voor me. Ik eet op de set.'
Ik zucht. 'Oké, oké, ik snap het. Ga nu maar. Laat de baas vooral niet te lang wachten.'
'Bedankt lieverd, en het spijt me. Morgen maak ik het goed, oké? Dan blijven we lekker lang in bed.' Hij geeft me een kus. 'O, en je hoeft geen eten te bewaren voor me. Ik eet op de set.'
Deel 3 - David
'Het is ons gelukt!' zegt Wendy opgetogen. 'We zijn van haar af. Allemaal dankzij jou.' Ze lacht lief.
'En dankzij jou. Want zonder jou had ik het nooit gekund,' zeg ik. Ik lach naar haar, en er verschijnen hele licht blosjes op haar wangen.
'En dankzij jou. Want zonder jou had ik het nooit gekund,' zeg ik. Ik lach naar haar, en er verschijnen hele licht blosjes op haar wangen.
'Ik moet je wat vertellen,' zeg ik. Ze kijkt verbaasd. 'Wat is er dan?' vraagt ze. 'Ik... ik vond je al leuk vanaf het begin dat ik je zag, maar ik durfde het je niet te vertellen.' Ik zwijg. Wat zou ze ervan vinden? Misschien had ze het al verwacht, maar misschien wil ze het ook wel helemaal niet...
'Dan moet ik jou ook iets vertellen,' zegt Wendy, met een speelse schittering in haar ogen. 'Ik vond jou ook al leuk, vanaf het allereerste begin.' Dat is voor mij het teken, ik begin haar te zoenen. Mijn handen glijden over haar rug en door haar haar, haar glanzend zachte, naar lekkere shampoo ruikende haar.
'Oké, jongens, dat staat er mooi op! De aarde is gered, het slechte vrouwmens verslagen en de helden leven nog lang en gelukkig. Ik denk dat deze scène het gaat worden.' John klapt in zijn handen. 'En nu je kostuum uittrekken en wegwezen. Morgenochtend zien we jullie weer. Dan gaan we scène 9 nog eens doen.'
Ik laat Wendy los. 'Hoe vaak we deze scène ook opnieuw hebben gedaan, het verveelt nooit.' Ze giechelt en knikt. 'Dus wat dacht je ervan? Zullen we bij jou thuis verder oefenen?' fluister ik in haar oor.
'Guys, moven. Nu.' zegt John. 'Ik wil naar huis, en zolang jullie hier zijn kan ik niet weg. Dus nu kostuum uittrekken en ophoepelen.'
Een halfuur later zijn we weer omgekleed en afgeschminkt. De styliste was erg knap, maar toen ik haar een knipoog gaf, zag Wendy dat en keek een beetje beledigd. Maar nu we op het bed in Wendy's appartement liggen, zijn er geen irritaties of twijfels meer.
Maar toch vraag ik mezelf af of het wel goed is wat ik doe. Nee, natuurlijk is dit niet goed. Maar ik deed het toch vroeger ook altijd? Dus waarom zou het nu opeens erger zijn?
Maar toch vraag ik mezelf af of het wel goed is wat ik doe. Nee, natuurlijk is dit niet goed. Maar ik deed het toch vroeger ook altijd? Dus waarom zou het nu opeens erger zijn?
Maar toch voelt het niet meer zo goed als vroeger, als ik weer eens een mooie vrouw aan de haak had geslagen voor één nacht.
Zeik niet, hou ik mezelf voor. Wendy is lekker, en ze in bed is ze nog beter. Plezier maken, daar gaat het toch om in het leven?
Zeik niet, hou ik mezelf voor. Wendy is lekker, en ze in bed is ze nog beter. Plezier maken, daar gaat het toch om in het leven?
Een paar uur later sta ik in de lift naar ons appartement. Het is inmiddels één uur 's nachts geweest. Hopelijk slaapt Rose al, en merkt ze de zuigzoen achter op mijn nek niet op. Ik duw mijn kraag naar boven, zodat die de plek bedekt. Ik ben zenuwachtig, maar ik weet niet waarom.
