Hoofdstuk 3
Na weken van verbouwen is ons huisje eindelijk klaar. En is ons geld bijna op. Maar Joe werkt hard voor ons geld en ik ben ook van plan snel een baan te zoeken.
Mr. Pickles is intussen ook opgegroeid tot een grote kater met een grote eetlust. Hij zit bij zijn bakje en kijkt me smekend aan. 'O, goed dan,' zucht ik en pak wat brokjes voor hem. Ik kan die blik gewoon niet weerstaan en dat weet hij heel goed.
Mr. Pickles is intussen ook opgegroeid tot een grote kater met een grote eetlust. Hij zit bij zijn bakje en kijkt me smekend aan. 'O, goed dan,' zucht ik en pak wat brokjes voor hem. Ik kan die blik gewoon niet weerstaan en dat weet hij heel goed.
Als Mr. Pickles en ik allebei een gevulde maag hebben, sla ik de krant open op zoek naar vacatures. Ik blader door de krant, maar eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik wil. Dan valt mijn oog op een vacature voor kleuterjuf. Hmm... niet wat ik altijd gewild heb, maar misschien bied het mogelijkheden. En bovendien hebben leraren veel vakantie. Ik waag het er op.
En zo begin ik aan mijn Onderwijs-carrière. Na de eerste dag valt het me nog niet tegen. Mijn collega's zijn aardig en de kinderen zijn lief. Nu nog wel tenminste.
Met een tevreden gevoel stap ik in de carpoolauto naar huis. Ik ben benieuwd hoe Joe's dag was.
Met een tevreden gevoel stap ik in de carpoolauto naar huis. Ik ben benieuwd hoe Joe's dag was.
Maar als ik thuis kom, is Joe er nog niet. Ik ben een beetje teleurgesteld als Mr. Pickles de enige is die me begroet. Joe moet overwerken vandaag, bedenk ik me net. Dus maak ik een eenpersoons-maaltijd en stap ik vroeg in bed, zodat ik morgen goed uitgerust ben voor mijn nieuwe werk.
Een paar dagen later zit ik op de bank en knuffel uitgebreid met Mr. Pickles, die luid zit te spinnen. 'Je bent zo lief hè, ja dat ben je! Koetsjiekoetsjie!'
'Prrrr!' antwoordt hij.
'Heb je hem nou een roze halsband omgedaan?' lacht Joe als hij langs loopt. 'Ja, staat het hem niet schattig?' vraag ik terwijl ik hem nog een extra knuffel geef. 'Eh, ja hoor, wat jij wilt,' lacht Joe. 'Ik moet trouwens weer overwerken vandaag, dus ik eet niet mee. Vind je het erg?' Ja, ik vind het erg, maar dat zeg ik niet. 'Nee hoor, ga jij maar lekker geld verdienen, wij vermaken ons wel met z'n tweetjes.'
'Ik ben niet te laat thuis hoor, het zal niet later dan 10 uur worden. Dan hebben we nog de rest van de avond samen,' knipoogt hij en geeft me een kus. 'Ik moet nu gaan, tot vanavond!' Hij slaat de deur achter zich dicht en ik zucht. Ik verheug me dan maar op vanavond.
'Prrrr!' antwoordt hij.
'Heb je hem nou een roze halsband omgedaan?' lacht Joe als hij langs loopt. 'Ja, staat het hem niet schattig?' vraag ik terwijl ik hem nog een extra knuffel geef. 'Eh, ja hoor, wat jij wilt,' lacht Joe. 'Ik moet trouwens weer overwerken vandaag, dus ik eet niet mee. Vind je het erg?' Ja, ik vind het erg, maar dat zeg ik niet. 'Nee hoor, ga jij maar lekker geld verdienen, wij vermaken ons wel met z'n tweetjes.'
'Ik ben niet te laat thuis hoor, het zal niet later dan 10 uur worden. Dan hebben we nog de rest van de avond samen,' knipoogt hij en geeft me een kus. 'Ik moet nu gaan, tot vanavond!' Hij slaat de deur achter zich dicht en ik zucht. Ik verheug me dan maar op vanavond.
Maar om 10 uur komt Joe niet thuis, en om 11 uur ook niet. Als hij er om 12 uur nog niet is, begin ik ongerust te worden en probeer ik hem te bellen, maar hij neemt niet op. Ik besluit maar te gaan slapen. Hij zal zo wel thuiskomen.
Om een uur of twee word ik wakker van gestommel. Ik doe één oog open en zie dat Joe zich zo zacht mogelijk omkleed en ik bed stapt. Hij geeft me een kus, maar ik doe snel mijn ogen dicht en doe alsof ik slaap. Hij ruikt raar.
Om een uur of twee word ik wakker van gestommel. Ik doe één oog open en zie dat Joe zich zo zacht mogelijk omkleed en ik bed stapt. Hij geeft me een kus, maar ik doe snel mijn ogen dicht en doe alsof ik slaap. Hij ruikt raar.
De volgende morgen heeft Joe een leukere verrassing voor me. 'Ik heb vrij genomen vandaag,' zegt hij. Nu hebben we de hele dag samen.' Ik doe alsof ik het helemaal te gek vind, maar dat is niet zo. Ik vertrouw hem niet helemaal de laatste tijd. Hij is zo vaak weg de laatste tijd, en volgens mij niet alleen voor zijn werk. Zou soms een ander hebben? Ik durf er niet aan te denken.
Joe doet de hele dag erg lief tegen me en helpt met alles in het huishouden, van schoonmaken tot koken.
Joe doet de hele dag erg lief tegen me en helpt met alles in het huishouden, van schoonmaken tot koken.
Maar Joe doet me al mijn twijfels vergeten zo gauw zijn lippen de mijne raken en hij mijn rug zacht streelt met zijn handen. 'Laten we naar de slaapkamer gaan,' hijgt hij in mijn oor. In alle opwinding vergeten we de deur dicht te doen en Mr. Pickles trippelt vrolijk achter ons aan. Maar dat hebben we niet door, en ach, het is maar een kat.
Het is een leuke nacht.
Het is een leuke nacht.
Op een dag komt de postbode langs en ik loop naar de brievenbus om de post te halen. Dezelfde dagelijkse dingen: rekeningen en reclame. Ik maak het afschrift van onze gezamenlijke rekening open en kijk naar het saldo. Hopelijk is het weer wat hoger na de verbouwing, nu ik ook een baan heb en Joe zo vaak overwerkt.
Maar verre van dat. We staan heel erg rood. Hoe kan dat in vredesnaam?
Maar verre van dat. We staan heel erg rood. Hoe kan dat in vredesnaam?
Joe komt langslopen. 'Ik ga wat eerder naar mijn werk, de baas heeft me nodig, zei hij,' zegt Joe en geeft me een kus. 'Tot vanavond!' Dan valt zijn blik op de rekening die ik in mijn handen heb. 'Geef die maar hier,' zegt hij lief maar dringend. Ik doe braaf wat hij zegt. 'Maak je daar maar geen zorgen over, dat komt wel weer goed.' Hij stopt de rekening in zijn zak en vertrekt naar zijn werk. Opeens vormt zich een idee in mijn hoofd. Ik stap in de auto, en rij onopvallend achter hem aan. Ik weet niet waarom ik dit ineens doe, maar ik weet wel dat ik er nu eindelijk eens achter wil komen wat er echt aan de hand is. Want ik voel dat wat Joe zegt, niet altijd waar is. Zijn smoesjes over overwerken bijvoorbeeld.
Joe's auto stopt bij een klein, een beetje verwaarloosd huisje. Ik stop op gepaste afstand en doe snel mijn koplampen uit, ook al is het inmiddels donker. Als Joe binnen is verdwenen, stap ik snel uit en sluip naar het raam. Binnen zijn vijf mensen. Simon en Sammie, Joe's vrienden van vroeger, maar ook twee mannen die ik niet ken. Allemaal hangen ze onderuitgezakt op een bank of stoel, met een sigaret of glas in hun hand.
'Joe, serieus, hoe doe je dat elke keer met die vriendin van je?' zegt de roodharige man die naast Joe onderuitgezakt op de bank zit. 'Heeft ze nooit iets door?'
'Hmm... ik weet het niet. Ik zeg altijd dat ik moet werken of overwerken...'
'Overwerken? Haha, je hebt niet eens een baan meer!' lacht de andere onbekende man, terwijl hij nog een sigaret opsteekt.
'Hmm... ik weet het niet. Ik zeg altijd dat ik moet werken of overwerken...'
'Overwerken? Haha, je hebt niet eens een baan meer!' lacht de andere onbekende man, terwijl hij nog een sigaret opsteekt.
Ik kan alles horen door het raam dat op een kiertje staat. Mijn hart klopt als een razende. Geen baan meer? Hij liegt tegen me! En dan al die alcohol hier. Wat is dit allemaal?
De adrenaline stroomt door mijn lichaam en ik kan niet helemaal helder nadenken. Ik storm naar de deur en ruk hem open.
De adrenaline stroomt door mijn lichaam en ik kan niet helemaal helder nadenken. Ik storm naar de deur en ruk hem open.
Een scherpe geur dringt mijn neus binnen. Die sigaretten zijn geen gewone sigaretten, het zijn joints. Dat verklaart die hoge rekening ook meteen.
Alle ogen zijn op mij gericht.
'E-Emily? Wat doe jij hier?' vraagt Joe geschrokken.
'Autsjjjj,' grinnikt Simon. Goeie vriend, zeg.
Alle ogen zijn op mij gericht.
'E-Emily? Wat doe jij hier?' vraagt Joe geschrokken.
'Autsjjjj,' grinnikt Simon. Goeie vriend, zeg.
'Joe, kan ik je even spreken? Alleen?' zeg ik dringend. Ik moet moeite doen om mijn woede en verdriet niet te laten merken.
'Succes bud,' zegt een van de mensen in de kamer. Joe zegt niks en staat op, en kijkt alsof hij betrapt is. Maar dat is natuurlijk ook zo.
'Succes bud,' zegt een van de mensen in de kamer. Joe zegt niks en staat op, en kijkt alsof hij betrapt is. Maar dat is natuurlijk ook zo.
Zwijgend lopen we naar de auto en zwijgend rijden we naar huis. Er hangt een gespannen sfeer tussen ons in en de auto ruikt nu naar de scherpe geur van wiet.
Maar eenmaal binnen barst ik los. 'Hoe kun je dit doen?! We staan hartstikke rood door jouw schuld en het enige wat jij doet is zuipen en blowen met je 'vrienden'? En dan lieg je me ook nog voor?!'
'Maar liefje, ik...'
'Niks 'liefje'! Hoe kan ik je zo ooit vertrouwen? Ik wist al dat je niet het meest betrouwbare persoon bent op aarde, maar dit...' Ik haal diep adem en zeg niks meer.
'Maar liefje, ik...'
'Niks 'liefje'! Hoe kan ik je zo ooit vertrouwen? Ik wist al dat je niet het meest betrouwbare persoon bent op aarde, maar dit...' Ik haal diep adem en zeg niks meer.
'Maar ik... de baas heeft iedereen eruit geschopt, en...'
'Zeg maar niks meer. Je bent gewoon zo'n typische gestrande muzikant die aan de drank raakt omdat hij gefaald heeft. Maar nu zitten wij wel met torenhoge schulden. We wonen hier net, in ons nieuwe huisje, maar straks worden we er alweer uitgeschopt omdat we het niet kunnen afbetalen. Dus ga nu maar eens heel snel bedenken hoe we weer aan geld komen.' Ik draai me om en loop naar de slaapkamer. 'O, en vanavond hoef ik even niet naast je te liggen.' Ik pak een deken en kussen uit de kast en gooi ze naar hem toe. 'Daar staat de bank. Welterusten.' Ik doe de slaapkamerdeur achter me dicht en laat Joe verbijsterd achter. Hij is het blijkbaar niet gewend als mensen hem tegenspreken. Ik ben een soort van blij met mijn kleine overwinning, maar het afgelopen uur zit me heel erg dwars. Joe heeft me gewoon bedrogen, en wat gaan we doen met die schulden?
'Zeg maar niks meer. Je bent gewoon zo'n typische gestrande muzikant die aan de drank raakt omdat hij gefaald heeft. Maar nu zitten wij wel met torenhoge schulden. We wonen hier net, in ons nieuwe huisje, maar straks worden we er alweer uitgeschopt omdat we het niet kunnen afbetalen. Dus ga nu maar eens heel snel bedenken hoe we weer aan geld komen.' Ik draai me om en loop naar de slaapkamer. 'O, en vanavond hoef ik even niet naast je te liggen.' Ik pak een deken en kussen uit de kast en gooi ze naar hem toe. 'Daar staat de bank. Welterusten.' Ik doe de slaapkamerdeur achter me dicht en laat Joe verbijsterd achter. Hij is het blijkbaar niet gewend als mensen hem tegenspreken. Ik ben een soort van blij met mijn kleine overwinning, maar het afgelopen uur zit me heel erg dwars. Joe heeft me gewoon bedrogen, en wat gaan we doen met die schulden?
