Deel 1
Ik kijk door het raampje naar buiten. Maar al te bekende landschappen flitsen langs. Groene heuvels, typisch Amerikaanse huizen. Zometeen rijden we langs het park en het gemeentehuis, en slaan we rechts af. En dan zijn we weer echt thuis.
Ik kijk naar de stoel voor me, in de hoop dat mijn misselijkheid daardoor over gaat. Maar het helpt niet, het wordt zelfs nog erger.
Ik voel het komen en druk snel mijn handen tegen mijn mond, in de hoop dat dat het tegenhoudt. Het brandt in mijn keel, maar ik hou mijn lippen stijf op elkaar. Ik wil niet overgeven in deze taxi. De chauffeur kijkt al zo chagrijnig.
'Gaat het, schat?' Jim kijkt me bezorgd aan. Ik knik, met tranende ogen. Ik neem me voor om nooit meer met het vliegtuig te gaan. Mijn maag is daar niet tegen bestand.
Ik kijk naar de stoel voor me, in de hoop dat mijn misselijkheid daardoor over gaat. Maar het helpt niet, het wordt zelfs nog erger.
Ik voel het komen en druk snel mijn handen tegen mijn mond, in de hoop dat dat het tegenhoudt. Het brandt in mijn keel, maar ik hou mijn lippen stijf op elkaar. Ik wil niet overgeven in deze taxi. De chauffeur kijkt al zo chagrijnig.
'Gaat het, schat?' Jim kijkt me bezorgd aan. Ik knik, met tranende ogen. Ik neem me voor om nooit meer met het vliegtuig te gaan. Mijn maag is daar niet tegen bestand.
Jim maakt de voordeur open en ik loop regelrecht naar de badkamer om deze kleren in de wasmachine te stoppen en er heel, heel veel waspoeder bij te doen, zodat ik die vieze vliegtuig-geur niet meer hoef te ruiken.
Opeens sputtert de wasmachine, en hij begint grote vlokken schuim uit te spugen. Fijn, dat kan er ook nog wel bij. Ik begin op de knoppen te rammen, maar het heeft geen nut. De wasmachine blijft onverstoord verder schuimen. 'Laat ook maar,' mompel ik, en ik loop naar onze slaapkamer om mijn gewone kleren aan te doen. Maar... mijn broek zit te strak? Hoe kan dat? We hebben juist zo'n actieve vakantie gehad... oké, dan maar een jurk aan.
Opeens sputtert de wasmachine, en hij begint grote vlokken schuim uit te spugen. Fijn, dat kan er ook nog wel bij. Ik begin op de knoppen te rammen, maar het heeft geen nut. De wasmachine blijft onverstoord verder schuimen. 'Laat ook maar,' mompel ik, en ik loop naar onze slaapkamer om mijn gewone kleren aan te doen. Maar... mijn broek zit te strak? Hoe kan dat? We hebben juist zo'n actieve vakantie gehad... oké, dan maar een jurk aan.
Opeens is er weer dat branderige gevoel in mijn keel. Ik sprint naar de badkamer, naar de wc en gooi mijn hele maaginhoud, inclusief vliegtuig eten, eruit. Zo, dat deel van de vliegreis ben ik ook weer kwijt.
Ik veeg mijn mond af en besluit meteen maar mijn tanden te poetsen. Bah, die kotssmaak is ook niet alles.
Ik veeg mijn mond af en besluit meteen maar mijn tanden te poetsen. Bah, die kotssmaak is ook niet alles.
Ondanks mijn misselijkheid ga ik naar de supermarkt om boodschappen te doen. Maar bij het schap met geneesmiddelen blijf ik staan. Misschien dat... Ja, ik neem het gewoon mee, voor de zekerheid.
Dus zit ik 's avonds zenuwachtig op de wc. Jim ligt al in bed, hij weet van niks.
Ik kijk op het schermpje van de zwangerschapstest. Positief.
Dus zit ik 's avonds zenuwachtig op de wc. Jim ligt al in bed, hij weet van niks.
Ik kijk op het schermpje van de zwangerschapstest. Positief.
De volgende morgen schud ik Jim zachtjes wakker. 'Waddizzer?' kreunt hij. Glimlachend kijk ik hem aan. 'Jim, ik moet je iets vertellen,' zeg ik zacht. Met fletse ogen van de slaap kijkt hij me aan. 'Wat is er dan?' herhaalt hij, dit keer wel goed verstaanbaar.
'Ik ben zwanger.' zeg ik, en ik kan een glimlach niet onderdrukken. Het duurt even tot het tot hem doordringt wat ik zeg. 'Zwanger? Maar... dat is geweldig! Eindelijk worden we ouders!' roept hij dan. Ik kan er niks aan doen dat ik opgelucht ben, maar toch is het zo. Voor hetzelfde geld zou hij het helemaal nog niet willen...
'Ik ben zwanger.' zeg ik, en ik kan een glimlach niet onderdrukken. Het duurt even tot het tot hem doordringt wat ik zeg. 'Zwanger? Maar... dat is geweldig! Eindelijk worden we ouders!' roept hij dan. Ik kan er niks aan doen dat ik opgelucht ben, maar toch is het zo. Voor hetzelfde geld zou hij het helemaal nog niet willen...
De vakantie is nu echt voorbij. Jim moet weer naar zijn werk, en ik begin met de klusjes in huis. De kraan in de keuken lekt weer eens, wat betekent dat er een hele plas water op de vloer is ontstaan. Het wordt echt eens tijd dat we het huis wat opknappen vanbinnen.
Zuchtend begin ik met het dweilen van de vloer.
Zuchtend begin ik met het dweilen van de vloer.
Als we toch een keer de woonkamer gaan veranderen, waarom zou ik dat dan niet nu doen? Nu ik zwangerschapsverlof heb, heb ik zeeën van tijd. Dus besluit ik om de woonkamer een metamorfose te geven. Weg met de goedkope banken, welkom nieuwe meubels.
Ik ga voor de spiegel staan. Ben ik al dikker geworden? Dat moet dus wel, anders zou ik mijn broek nog passen. Ik strijk over mijn buik. Ja, ik voel al een hele kleine ronding. Het is zo raar dat er nu gewoon een heel klein mensje in mij groeit...
Mijn gedachten worden verstoord als ineens de bel gaat. Wie kan dat zijn? Mijn moeder of vader? Die weten als enigen dat we al terug zijn van vakantie...
Als ik de deur open doe, staat daar een breed lachende vrouw voor mijn neus. 'Kala!' roep ik. 'Hoe weet je dat we al terug zijn?'
'Dat vertelde je moeder,' zegt ze lachend, en we vallen elkaar in de armen.
Als ik de deur open doe, staat daar een breed lachende vrouw voor mijn neus. 'Kala!' roep ik. 'Hoe weet je dat we al terug zijn?'
'Dat vertelde je moeder,' zegt ze lachend, en we vallen elkaar in de armen.
'Hé, wat is dit nou? Ben je dikker geworden?' vraagt ze opeens.
'Nou, bedankt,' antwoord ik lachend. 'Maar ik moet je iets vertellen. Hou je vast.'
'Wat is er dan?' vraagt ze nieuwsgierig.
'Ik ben zwanger.' Even is het stil, maar dan begint ze luid te gillen. En ik doe vrolijk mee. 'Julia, je wordt moeder!' gilt ze en stuitert op en neer. 'Ik weet het, ik weet het!' gil ik ook.
'Nou, bedankt,' antwoord ik lachend. 'Maar ik moet je iets vertellen. Hou je vast.'
'Wat is er dan?' vraagt ze nieuwsgierig.
'Ik ben zwanger.' Even is het stil, maar dan begint ze luid te gillen. En ik doe vrolijk mee. 'Julia, je wordt moeder!' gilt ze en stuitert op en neer. 'Ik weet het, ik weet het!' gil ik ook.
'We kunnen samen babykleertjes kopen! En dingen voor de babykamer!' Kala stuitert nog steeds. 'Hé, mag ik je buik eens voelen?' vraagt ze dan, opeens weer rustig.
'Tuurlijk,' antwoord ik, 'maar ik weet niet of je al wat kan voelen, hoor.'
'Ach, ik kan het toch proberen.' Voorzichtig voelt ze aan mijn buik. 'Nee, jammer, de baby schopt niet.'
'Ik denk dat ie dat pas over een paar weken gaat doen,' antwoord ik.
'Tuurlijk,' antwoord ik, 'maar ik weet niet of je al wat kan voelen, hoor.'
'Ach, ik kan het toch proberen.' Voorzichtig voelt ze aan mijn buik. 'Nee, jammer, de baby schopt niet.'
'Ik denk dat ie dat pas over een paar weken gaat doen,' antwoord ik.
Kala blijft nog de hele middag en het is hartstikke gezellig. We kletsen over van alles en nog wat. Ze vertelt dat ze net samenwoont met haar vriend, maar dat ze zelf voorlopig nog geen kinderen wil. 'Dat komt wel,' zegt ze.
Aan het einde van de dag ga ik verder met een schilderij waar is mee bezig was. Ik heb dan officieel wel zwangerschapsverlof, maar ik blijf gewoon lekker doorwerken. We hebben het geld nodig, voor de baby. En ik vind het helemaal niet erg om te doen.
Aan het einde van de dag ga ik verder met een schilderij waar is mee bezig was. Ik heb dan officieel wel zwangerschapsverlof, maar ik blijf gewoon lekker doorwerken. We hebben het geld nodig, voor de baby. En ik vind het helemaal niet erg om te doen.
Deel 2
Een paar weken gaan voorbij, en mijn buik begint al aardig dik te worden. Op een dag word ik wakker gebeld. Het is mijn moeder. Ik schrik, er is toch niets ergs gebeurd? Maar het valt mee, er is niks aan de hand. 'Lieverd, komen jij en Jim vandaag op bezoek bij ons?' vraagt mijn moeder. 'Ik wil nu wel eens zien hoe het met je gaat.'
'Ja, is goed. Jim heeft vandaag toch vrij, dus kunnen we gewoon langskomen.' zeg ik.
'Oké, hoe laat zijn jullie hier?'
'Ergens laat in de middag?' stel ik voor. Mijn moeder vindt het goed. Oké, dat is dus afgesproken. Eerst nog maar een uurtje slapen, denk ik en ik stap weer in bed.
'Ja, is goed. Jim heeft vandaag toch vrij, dus kunnen we gewoon langskomen.' zeg ik.
'Oké, hoe laat zijn jullie hier?'
'Ergens laat in de middag?' stel ik voor. Mijn moeder vindt het goed. Oké, dat is dus afgesproken. Eerst nog maar een uurtje slapen, denk ik en ik stap weer in bed.
Dus gaan we laat in de middag met de taxi naar mijn ouderlijk huis. Het is toch elke keer weer raar als ik hier kom. Net of de tijd stil is blijven staan. Er is niks veranderd aan het huis.
Jim belt aan, en ik wrijf zachtjes over mijn buik. 'Ja kleintje, straks zie je opa en oma voor het eerst!'
Alex doet open. 'Hé, zus! Woooow, wat ben jij dik geworden!' roept hij erachteraan zodra hij mijn buik ziet. Ik glimlach, maar ik weet zelf ook wel dat ik dik ben. Ik zit nu ook al zo ver in mijn zwangerschap dat ik waggel als ik loop. Ik voel me soms net een eend.
'En jij bent nog net zo dun als anders, broertje,' lach ik.
Jim belt aan, en ik wrijf zachtjes over mijn buik. 'Ja kleintje, straks zie je opa en oma voor het eerst!'
Alex doet open. 'Hé, zus! Woooow, wat ben jij dik geworden!' roept hij erachteraan zodra hij mijn buik ziet. Ik glimlach, maar ik weet zelf ook wel dat ik dik ben. Ik zit nu ook al zo ver in mijn zwangerschap dat ik waggel als ik loop. Ik voel me soms net een eend.
'En jij bent nog net zo dun als anders, broertje,' lach ik.
'Mag ik eens voelen?' vraagt Alex opeens.
'Wat? Wat voelen?' ik ben er niet echt bij met mijn hoofd. Ik dacht nog steeds na over het waggelen.
'Je buik natuurlijk! Ik wil voelen of de baby schopt!'
'O, dat. Tuurlijk, ga je gang.' glimlachend kijk ik toe hoe Alex' ogen groot worden als hij voelt dat de baby kleine schopjes geeft. 'Wauw, hij schopt me! Het is vast een jongen, want meisjes schoppen niet zo hard.' Ik moet lachen. 'Ik weet niet wat het is, maar misschien is het inderdaad wel een jongen.'
'Wat? Wat voelen?' ik ben er niet echt bij met mijn hoofd. Ik dacht nog steeds na over het waggelen.
'Je buik natuurlijk! Ik wil voelen of de baby schopt!'
'O, dat. Tuurlijk, ga je gang.' glimlachend kijk ik toe hoe Alex' ogen groot worden als hij voelt dat de baby kleine schopjes geeft. 'Wauw, hij schopt me! Het is vast een jongen, want meisjes schoppen niet zo hard.' Ik moet lachen. 'Ik weet niet wat het is, maar misschien is het inderdaad wel een jongen.'
Dan komt mijn moeder ook binnen. 'Zo, de boodschappen zijn weer-' begint ze. Maar dan ziet ze ons. 'Julia! Daar ben je! Wat ben je al dik, zeg!' Fijn, weer iemand die zegt dat ik net een varken ben. Dat weet ik zelf ook wel. Maar mijn moeder trekt zich niks aan van mijn chagrijnige gezicht en loopt regelrecht naar me toe en plant haar handen op mijn buik. 'Hij schopt! De kleine schopt!' roept ze enthousiast. 'O, ik weet nog zo goed dat ik zwanger was van jou. Aan het einde van de zwangerschap werd ik helemaal gek van die dikke buik. En bij de tweelingen was het nog erger, daarbij kon ik aan het eind amper lopen, zo dik was ik.'
'Mam, overdrijf je nu niet een beetje? Ik kan me nog heel goed herinneren dat je de hele dag van hot naar her liep door het huis, omdat alles netjes moest zijn voor als de baby kwam.'
'Ach, misschien heb je wel gelijk. Maar feit is dat ik erg dik was aan het einde van de zwangerschap. Maar het mooiste moment is, als je voor het eerst je baby'tje vast houdt. Die kleine vingertjes, die ronde oogjes die voor het eerst de wereld in kijken... ik zal dat nooit vergeten.'
'Ja, mam, dankjewel voor je wijze woorden. Maar het duurt nog wel een paar maanden voor het zo ver is.'
'Ach kind, dan weet je in ieder geval hoe het voelt. Maar bereid je voor op de bevalling. Dat is namelijk geen pretje.'
'Ja, mam.' zucht ik en ik rol met mijn ogen. Mijn moeder kan soms zo overdrijven.
'Ach, misschien heb je wel gelijk. Maar feit is dat ik erg dik was aan het einde van de zwangerschap. Maar het mooiste moment is, als je voor het eerst je baby'tje vast houdt. Die kleine vingertjes, die ronde oogjes die voor het eerst de wereld in kijken... ik zal dat nooit vergeten.'
'Ja, mam, dankjewel voor je wijze woorden. Maar het duurt nog wel een paar maanden voor het zo ver is.'
'Ach kind, dan weet je in ieder geval hoe het voelt. Maar bereid je voor op de bevalling. Dat is namelijk geen pretje.'
'Ja, mam.' zucht ik en ik rol met mijn ogen. Mijn moeder kan soms zo overdrijven.
Ik ga zitten op de bank. Ik kan niet zo lang staan, want dan gaan mijn rug en vooral mijn voeten pijn doen. Ik kijk naar Jim, hij heeft een levendig gesprek met Jake. Het is fijn om te zien dat mijn familie het zo goed kan vinden met Jim.
Ondanks dat ik vind dat mijn moeder overdrijft, denk ik toch na over haar woorden. Ik heb wel van meer mensen gehoord dat de bevalling écht niet fijn is. Eigenlijk wou ik thuis bevallen, maar misschien moet ik toch maar naar het ziekenhuis, waar ik een ruggenprik kan krijgen.
Ondanks dat ik vind dat mijn moeder overdrijft, denk ik toch na over haar woorden. Ik heb wel van meer mensen gehoord dat de bevalling écht niet fijn is. Eigenlijk wou ik thuis bevallen, maar misschien moet ik toch maar naar het ziekenhuis, waar ik een ruggenprik kan krijgen.
Ik word opgeschrikt uit mijn gedachten door mijn vader. 'Mijn meisje!' roept hij. 'Mijn Julia! Zo zeg, je bent écht al dik!' Nee, niet nóg iemand die me vertelt hoe dik ik ben. Maar... misschien moet ik me maar niet zo ergeren. Het hoort er immers allemaal bij.
'Hoe lang moet je nou nog?' vraagt mijn vader, terwijl ook hij zijn handen op mijn buik legt. Ik lijk wel een circusattractie. Julia, de zwangere vrouw. Komt dat zien, komt dat zien en voel hoe haar baby schopt!
'Nog iets minder dan twee maanden,' antwoord ik braaf.
'Wat spannend, we worden opa en oma! En jij natuurlijk moeder. O, ik weet nog zo goed toen ik jou voor het eerst in mijn armen had-'
'Pap, dat heeft mam me net allemaal al verteld.'
'O, sorry. Maar geniet ervan, wilde ik nog zeggen.' Ik glimlach, wat is hij toch een liever vader.
'En Jim,' mijn vader slaat hem op zijn schouder als we weer naar huis gaan, 'ook jij moet ervan genieten. Vergeet niet hoe het is als je je kindje voor het eerst vasthoudt.' Jim knikt en glimlachend zegt dat hij dat zal doen. En ik zie dat hij het meent.
'Nog iets minder dan twee maanden,' antwoord ik braaf.
'Wat spannend, we worden opa en oma! En jij natuurlijk moeder. O, ik weet nog zo goed toen ik jou voor het eerst in mijn armen had-'
'Pap, dat heeft mam me net allemaal al verteld.'
'O, sorry. Maar geniet ervan, wilde ik nog zeggen.' Ik glimlach, wat is hij toch een liever vader.
'En Jim,' mijn vader slaat hem op zijn schouder als we weer naar huis gaan, 'ook jij moet ervan genieten. Vergeet niet hoe het is als je je kindje voor het eerst vasthoudt.' Jim knikt en glimlachend zegt dat hij dat zal doen. En ik zie dat hij het meent.
Thuis gaan we nog even lekker op de bank zitten en tv kijken.
'Jim, ik heb besloten om in het ziekenhuis te bevallen,' zeg ik. 'Dat geeft me gewoon een veiliger gevoel.'
'Als jij dat wilt, moet je het doen. Maar ik vind het zelf ook een beter idee.' Jim trekt me stevig tegen zich aan. 'Ik wil niet dat er iets gebeurt met je.'
'Ach, zo veel kan er toch niet mis gaan... maar ik doe het vooral omdat ik daar een ruggenprik kan nemen.' Jim knikt. 'Ik vind het knap van je. Als ik er alleen maar aan denk dat ik dat zou moeten doen, doe ik het al in mijn broek.' We lachen samen. Ik wil het niet toegeven, maar eigenlijk doe ik het zelf ook in mijn broek als ik er aan denk...
'Jim, ik heb besloten om in het ziekenhuis te bevallen,' zeg ik. 'Dat geeft me gewoon een veiliger gevoel.'
'Als jij dat wilt, moet je het doen. Maar ik vind het zelf ook een beter idee.' Jim trekt me stevig tegen zich aan. 'Ik wil niet dat er iets gebeurt met je.'
'Ach, zo veel kan er toch niet mis gaan... maar ik doe het vooral omdat ik daar een ruggenprik kan nemen.' Jim knikt. 'Ik vind het knap van je. Als ik er alleen maar aan denk dat ik dat zou moeten doen, doe ik het al in mijn broek.' We lachen samen. Ik wil het niet toegeven, maar eigenlijk doe ik het zelf ook in mijn broek als ik er aan denk...
Deel 3
In de week dat ik ben uitgerekend komen de schoonmaakkriebels pas echt. Ik geef Jim opdracht om het aanrecht te poetsen, terwijl ik het eten kook. Hij doet gehoorzaam wat ik zeg, omdat we hebben gelezen in de zwangerschapsboeken dat zwangere vrouwen graag alles aan kant willen hebben vanwege de 'nesteldrang' en soms chagrijnig kunnen reageren over kleine dingetjes. Dus sinds hij dat weet, doet hij alles wat ik hem vraag. Hij heeft zeker geen zin in een uitbarsting van mij... of hij is gewoon lief, dat kan ook.
Die nacht ga ik al vroeg naar bed, want ik ben uitgeput. Die dikke buik is niet niks, en ik krijg pijn in mijn rug en voeten als ik te lang loop.
Als ik naar het onopgemaakte bed kijk, krijg ik meteen weer schoonmaakkriebels. Nee, nu niet, je moet nu slapen en uitrusten, denk ik bij mezelf.
Als ik naar het onopgemaakte bed kijk, krijg ik meteen weer schoonmaakkriebels. Nee, nu niet, je moet nu slapen en uitrusten, denk ik bij mezelf.
Maar ondanks mijn moeheid word ik toch om 6 uur 's ochtends wakker. Het is al licht. Ik ga rechtop in bed zitten en probeer met een slaperig hoofd te bedenken waarom ik wakker ben geworden. Snurkt Jim soms? Nee, die ademt heel zacht en regelmatig.
Dan pas dringt de nattigheid tot me door. Gatverdamme, ik heb een ongelukje gehad. Wat gênant! Dat kan wel eens gebeuren tijdens de zwangerschap, maar toch schaam ik me. Maar goed dat Jim nog slaapt, dan kan ik snel een paar handdoeken pakken om op te liggen en snel een schone pyjama aandoen. Dan vervang ik morgenvroeg wel de lakens.
Dan pas dringt de nattigheid tot me door. Gatverdamme, ik heb een ongelukje gehad. Wat gênant! Dat kan wel eens gebeuren tijdens de zwangerschap, maar toch schaam ik me. Maar goed dat Jim nog slaapt, dan kan ik snel een paar handdoeken pakken om op te liggen en snel een schone pyjama aandoen. Dan vervang ik morgenvroeg wel de lakens.
Ik ben al opgestaan om naar de badkamer te lopen, als ik ineens de zeurende buikpijn opmerk. Ik had me nog niet gerealiseerd dat ik die al de hele tijd voelde, tot het ineens verandert in scherpe steken. 'Oeeffff.' Ik grijp instinctief naar mijn buik. Dat was geen ongelukje, maar mijn vliezen zijn gebroken! Ik druk mijn nagels in mijn buik.
De steken worden snel erger en heftiger. Met verkrampte vingers sta ik daar te puffen en te kreunen, terwijl Jim rustig doorslaapt. 'Jim!' roep ik. 'Jim, wakker worden!' Hij wordt wakker van mijn gegil, knippert een paar keer met zijn ogen en staat dan meteen naast me. 'Julia, wat is er?'
'De bevalling is begonnen! Pfffff,' Een hevige wee onderbreekt me in mijn zin. 'Sta daar niet zo! Breng me naar het ziekenhuis!' krijs ik, als Jim radeloos met zijn handen in het haar staat.
'De bevalling is begonnen! Pfffff,' Een hevige wee onderbreekt me in mijn zin. 'Sta daar niet zo! Breng me naar het ziekenhuis!' krijs ik, als Jim radeloos met zijn handen in het haar staat.
Moeizaam trek ik mijn jurk aan en strompel ik naar buiten. Maar bij het trappetje van de veranda voel ik dat ik het ziekenhuis niet meer ga halen. De baby moet hier geboren worden.
Ik heb geen puf meer om naar de slaapkamer terug te gaan. Ik klem mijn handen zo stevig om de reling dat mijn knokkels wit worden.
Ik heb geen puf meer om naar de slaapkamer terug te gaan. Ik klem mijn handen zo stevig om de reling dat mijn knokkels wit worden.
Jim houdt de hele tijd mijn hand vast, terwijl ik puf en die van hem bijna fijn knijp.
'O!' Stoot ik uit. Jim kijkt bezorgd. 'Gaat het, schat?' Ik knik. Het gaat goed. Meer dan goed zelfs. Want na een uur, ook al is het voor mijn gevoel pas na dagen, is de hevige pijn plotseling weg. De weeën hebben plaatsgemaakt voor een prettig tintelend gevoel en er komen bekende glitters uit de richting van mijn buik. De glitters die er ook altijd zijn als je ouder wordt. Verbaasd kijk ik naar mijn buik.
'O!' Stoot ik uit. Jim kijkt bezorgd. 'Gaat het, schat?' Ik knik. Het gaat goed. Meer dan goed zelfs. Want na een uur, ook al is het voor mijn gevoel pas na dagen, is de hevige pijn plotseling weg. De weeën hebben plaatsgemaakt voor een prettig tintelend gevoel en er komen bekende glitters uit de richting van mijn buik. De glitters die er ook altijd zijn als je ouder wordt. Verbaasd kijk ik naar mijn buik.
Ik weet niet hoe het kan, maar plotseling heb ik een lief klein meisje in mijn handen.
Jim geeft me meteen de doeken aan om haar in te wikkelen. Zo blijft ze warm.
Jim geeft me meteen de doeken aan om haar in te wikkelen. Zo blijft ze warm.
Haar grote, onschuldige ogen kijken verwonderd de wereld in. Ze heeft dezelfde kleur ogen als ik. Groenbruin.
Zachtjes streel ik de kleine donshaartjes op haar hoofdje. Haar kleine vingertjes grijpen mijn wijsvinger, en we kijken elkaar aan. Net of ze heel goed begrijpt wie ik ben. Net of ze weet dat ik haar moeder ben, die net twee uur lang heeft staan gillen en krijsen om haar op de wereld te zetten. Maar het was het waard, weet ik zodra ik naar haar kijk.
Zachtjes streel ik de kleine donshaartjes op haar hoofdje. Haar kleine vingertjes grijpen mijn wijsvinger, en we kijken elkaar aan. Net of ze heel goed begrijpt wie ik ben. Net of ze weet dat ik haar moeder ben, die net twee uur lang heeft staan gillen en krijsen om haar op de wereld te zetten. Maar het was het waard, weet ik zodra ik naar haar kijk.
Ik geef haar aan Jim, die achter me staat. Hij kijkt alsof ze het mooiste is wat hij ooit gezien heeft. En dat is ze ook.
We leggen haar in haar wiegje, nadat ik haar heb laten drinken.Ik loop meteen terug naar onze slaapkamer en plof neer op bed.
Mijn moeder had toch gelijk. De eerste keer dat je je kindje ziet, is onvergetelijk. Ze is net een roosje, met haar nog roze huidje en kleine donshaartjes. En dat is hoe ze moet heten. Rose.
Mijn moeder had toch gelijk. De eerste keer dat je je kindje ziet, is onvergetelijk. Ze is net een roosje, met haar nog roze huidje en kleine donshaartjes. En dat is hoe ze moet heten. Rose.