Hoofdstuk 3
'Ach lieverd, ik ga je zo missen!' zucht mijn moeder als ze me stevig omhelst. 'Het zal wel een stuk rustiger hier in huis worden zonder jou. En Nicole natuurlijk.'
'Veel geluk jongen,' zegt mijn vader plechtig. 'Ik zal je ook missen.'
'Pa, het is toch niet zo dat ik jullie nooit meer zal zien of zo?' lach ik.
'Pa, het is toch niet zo dat ik jullie nooit meer zal zien of zo?' lach ik.
'Jay, als je maar weet dat ik een keer bij jullie kom logeren. En dat jullie snel kinderen moeten nemen, want dan word ik tante!' lacht Cleo.
'Je loopt nu wel heel hard van stapel, hè zusje van me!' lach ik ook.
'Weet ik, maar ik wil gewoon een baby-neefje of nichtje,' lacht ze.
'Je loopt nu wel heel hard van stapel, hè zusje van me!' lach ik ook.
'Weet ik, maar ik wil gewoon een baby-neefje of nichtje,' lacht ze.
Een paar uur rijden later staan we voor het nieuwe huis. Óns nieuwe huis aan het strand. Nicole grijpt plotseling mijn hand vast en ik geef een kneepje. 'Ik vind het best spannend,' fluistert ze. 'Dat we hier samen gaan wonen...'
'Kom op, het gaat allemaal lukken. Maar laten we nu naar binnen gaan, ik wil het zien!'
'Kom op, het gaat allemaal lukken. Maar laten we nu naar binnen gaan, ik wil het zien!'
'Ooh Jay, het is echt prachtig! Ik kan niet geloven dat we hier gaan wonen...' zucht Nicole gelukkig. We staan nu op het terras dat uitkijkt over de baai van Sunset Valley. Het huis is inderdaad geweldig, de binnenhuis-architecte heeft haar werk goed gedaan.
Opeens kijkt Nicole me serieus aan. 'Jay... ik moet je iets vertellen. Het is belangrijk.' Ik schrik een beetje als ze het zo zegt. Er is toch niets ergs?
'Ik ben zwanger.' Ik sper mijn ogen open. Dit had ik niet verwacht. 'Is... is het van mij?' vraag ik uiteindelijk. Ze knikt. 'Ja, het is van jou.' Ze kijkt me aan, er ligt een beetje angst in haar ogen. 'Wat vind je er van?' vraagt ze bezorgd.
'Ik ben zwanger.' Ik sper mijn ogen open. Dit had ik niet verwacht. 'Is... is het van mij?' vraag ik uiteindelijk. Ze knikt. 'Ja, het is van jou.' Ze kijkt me aan, er ligt een beetje angst in haar ogen. 'Wat vind je er van?' vraagt ze bezorgd.
Daar moet ik even over nadenken. Vind ik het prachtig, geweldig, is het mijn droom die uitkomt? 'Ik vind het.. geweldig,' zeg ik uiteindelijk. Maar ik meen het wel. Ook al had ik het eigenlijk niet gepland om zo snel al kinderen te krijgen.
Nicole vliegt me om de hals. 'Wat geweldig, we worden ouders!' zegt ze opgetogen.
Nicole vliegt me om de hals. 'Wat geweldig, we worden ouders!' zegt ze opgetogen.
Voor kinderen is geld nodig. Ik begin meteen de volgende dag al als lid van de brandweer. Maar ik heb niet even rustig de tijd om mijn collega's te leren kennen, want er is meteen al een noodgeval. Er is brand uitgebroken ergens aan de rand van het stadje die ik moet gaan blussen.
De hitte van het vuur in bijna ondragelijk, ondanks mijn beschermende pak. Mijn collega's houden zich bezig met het vuur op de gang, terwijl ik het vuur in de slaapkamer blus. De brand is ontstaan door stoppen die zijn doorgeslagen. Gelukkig zijn er geen mensen in nood, iedereen is al naar buiten gevlucht.
De tijd gaat snel, en voor we het weten wonen we alweer een halfjaar in ons huisje in Sunset Valley. Ook Nicole's zwangerschap vordert en haar buik groeit en groeit. Ik kan het niet laten om er zo nu en dan over te wrijven, zodat ik kan voelen of onze kindjes schoppen.
Die avond besluit ik dat het tijd is om de grote vraag te stellen. Ik neem Nicole mee naar buiten, naar het strand voor ons huis. Ik zak door mijn knieën en haal een nachtblauw fluwelen doosje uit mijn zak. 'Jay, wat doe... o mijn god!' roept Nicole en ze snakt naar adem als ze beseft wat ik aan het doen ben. Ik lach en open het doosje, zodat de glinsterende ring zichtbaar wordt. 'Nicole, we wonen nu alweer een tijdje samen en we krijgen binnenkort een tweeling.'
'Daarom denk ik dat het tijd is om de laatste grote stap te nemen: wil je met me trouwen?'
'Ja, ja ik wil!' roept ze en ze stuitert op en neer. 'Oh Jay, dankjewel.' Ik sta op en we zoenen elkaar hevig.
'Ja, ja ik wil!' roept ze en ze stuitert op en neer. 'Oh Jay, dankjewel.' Ik sta op en we zoenen elkaar hevig.
Intussen gaat het ook heel goed met mijn baan. Ik heb al een keer promotie gemaakt en ik kan het goed vinden met mijn collega's. En Nicole's zwangerschap vordert ook goed, haar buik is inmiddels gigantisch, met dank aan de tweeling.
Maar de dingen blijven niet zo goed gaan. Op een dag kom ik eerder thuis van werk, omdat het erg rustig was, er waren geen meldingen.
Als ik de deur open, zie ik Nicole op de grond liggen, in een plasje van iets wat ik niet weet wat het is. 'Nicole!' schreeuw ik en ik ren naar haar toe. Ik voel haar pols en luister aan haar borst: ze ademt nog, maar heel opper-vlakkig. Meteen til ik haar op, leg haar in de auto en race naar het ziekenhuis.
Als ik de deur open, zie ik Nicole op de grond liggen, in een plasje van iets wat ik niet weet wat het is. 'Nicole!' schreeuw ik en ik ren naar haar toe. Ik voel haar pols en luister aan haar borst: ze ademt nog, maar heel opper-vlakkig. Meteen til ik haar op, leg haar in de auto en race naar het ziekenhuis.